Numer inwentarzowy: T.D-14.01
Inne nazwy: Juhaska
Gmina: Zakopane (gm. miejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1570 m n.p.m.
Wystawa otworu: NW
Inne otwory: 2 - ku górze, 1586 m n.p.m.
WGS84: N49.254363, E19.943238
WGS84: N49d 15.2618m, E19d 56.5943m
WGS84: N49d 15m 15.7s, E19d 56m 35.7s
UTM: Easting 423101, Northing 5456270, Zone 34
Dolina Strążyska, Żleb Banie, jaskinia znajduje się w północnej ścianie Długiego Giewontu.
Drogi dojścia
Z Doliny Białego idziemy stromym trawiastym stokiem do najwyższej części Żlebu Banie i wchodzimy na Wyżnią Suchą Przełęcz. 20 m powyżej niej wspinamy się w górę ścianką 5 m (II), następnie wąskim zachodzikiem na prawo, do piarżystego żlebku, położonego poniżej Juhaskiej Groty. Na ścianie i zachodziku są pręty ze stali zbrojeniowej, ułatwiające dojście. Żlebem tym łatwo do góry, do poszukiwanego otworu. Droga jest dość trudna, lina do asekuracji przydatna. Zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Opis wg Kowalskiego (1953a): „Jaskinia jest jakby częściowo zasklepionym żlebem skalnym. Otwór znajduje się w ścianie Giewontu, ponad stromym piarżyskiem nad przepaścią. Poza nim obszerna komora 23 m długa, a 5 m szeroka, ma dno wznoszące się w głąb pod kątem 45°. Ponad otworem leży wielkie okno skalne, widoczne dobrze z Zakopanego, nazwane przez Zaruskiego „Orlim Oknem”.
Grota rozwinęła się w wapieniach urgonu płaszczowiny Giewontu. Wg Zwolińskiego (1955b) powstała przy udziale krótkich przepływów podziemnych wód opadowych przesiąkających na pewnej przestrzeni przez stromo zapadające warstwy wapieni. Dno pokryte jest głazami z próchnicą, stale przemywanymi przez wodę. Osady jaskini zbadał Wójcik(1966a).
Cała grota jest jasna. Zimą leży w niej śnieg, który zachowuje się długo na wiosnę. Roślinność jest uboga, rozwija się tylko na ścianach.
Historia
Historia eksploracji
Grotę po raz pierwszy zwiedzili w dniu 30.08.1907 r. M. Zaruski z A. Znamięckim, B. Romaniszynem i przewodnikiem Stanisławem Gąsienicą-Byrcynem. Przed jaskinią znaleźli oni resztki drewnianego krzyża postawionego tu w latach osiemdziesiątych XIX w. w miejscu, w którym natrafiono na zwłoki zabitego pasterza. Obecnie nie ma śladu krzyża. Opis groty opublikowali odkrywcy w r. 1907, potem powtórzył go Zaruski w r. 1914 i 1923. Opis ten powtarza również Szokalski (1934), ponadto o grocie wspominają Wrzosek (1933) i Fleszarowa (1933). Zwiedzana bywa rzadko.
Historia dokumentacji
Plan i opis groty datowany na 10.08.1951 r. opracował K. Kowalski. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowany wg K. Kowalskiego.
Bibliografia
Znamięcki, Romaniszyn, Zaruski, M. 1907 (wiadomość o odkryciu, droga, opis); Wrzosek, A. 1933 i Fleszarowa-Danysz, R. 1933, Szokalski, J. 1934 (wymieniają); Kowalski, K. 1953a (plan i opis); Zwoliński, S. 1955b (wzmianka, geneza); Wójcik. Z. 1966a (osady); Borowiec, W. i in. 1977 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1991 (plan, przekrój i opis inwentarzowy). Cywiński, W. 1994 (opis dojścia i groty); Paryski, W. H., Paryska, Z. 1995 (notatka encyklopedyczna).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
