Drogi dojścia
Z Hali Pisanej żółtym szlakiem podchodzimy do Wąwozu Kraków. Jego dnem idziemy do charakterystycznego rozszerzenia nazywanego Rynkiem, dalej niewyraźną percią omijającą górne progi wąwozu. Prowadzi ona najpierw na prawo, nieco wstecz (ku W), do góry, u podnóża strzelistej turni nazywanej Basztą, następnie żlebem ku SE. Docieramy nią w pobliże Siodełka za Basztą. Dalej idziemy na lewo do najwyższego punktu grańki i stąd zjeżdżamy około 20 m. Zjazd należy założyć na lewo od szczytu turni (patrząc w dół), w głęboko wciętej szczelinie. Wejście do otworu skomplikowanym wahadłem pod okap. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór ma nieregularny kształt, 3 m wysokości i 1 m szerokości. Prowadzi do 4-metrowego, wznoszącego się korytarza, wymytego w wapieniach górnej jury autochtonicznej serii wierchowej. Na ścianach występują nacieki grzybkowe. Namulisko tworzy osad rezydualny i piasek, widać też nieco martwicy a przy otworze nieznaczne ilości nawianej gleby i odchody ptasie.
Korytarz jest suchy i widny. Przewiewu nie wyczuwa się. Roślinność przy otworze reprezentują nieliczne egzemplarze kwiatowych; w całej grocie występują różne gatunki porostów. Schronisko jest często odwiedzane przez ptaki drapieżne – znaleziono świeże odchody oraz pióra pustułek.
Historia
Historia eksploracji
Otwór Jaskini Hakowej znany był z pewnością od dawna. Po raz pierwszy do wnętrza dotarli grotołazi zakopiańscy w 1954 r. (Stecki 1957). Dokładniejsze dane o tym obiekcie, z użyciem nazwy, opublikował Wójcik (1966a).
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację groty sporządziła w dniu 4 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy M. Burkackiego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Stecki, K. (jr), 1957 (wzmianka o zwiedzaniu bez podania nazwy); Wójcik, Z. 1966a (lokalizacja na mapkach, niektóre dane morfometryczne i geologiczne, osady); Wójcik, Z. 1969 (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie geologicznej); Kardaś, R. M., Burkacki, M. 1977 (informacja o udokumentowaniu); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1994 (plan, przekrój i opis inwentarzowy); Cywiński, W. 1996 (wzmianka o położeniu w przewodniku szczegółowym).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty