WGS84: N49.234305, E19.875888
WGS84: N49d 14.0583m, E19d 52.5533m
WGS84: N49d 14m 03.5s, E19d 52m 33.2s
UTM: Easting 418167, Northing 5454111, Zone 34
Dolina Kościeliska, na lewym orograficznie zboczu Wąwozu Kraków, w pobliżu Dziury pod Smrekiem T.F-09.05.
Drogi dojścia
Z Hali Pisanej żółtym szlakiem podchodzimy do Wąwozu Kraków. Jego dnem idziemy do charakterystycznego rozszerzenia nazywanego Rynkiem, dalej niewyraźną percią omijającą górne progi wąwozu. Prowadzi ona najpierw na prawo, nieco wstecz (ku W), do góry, u podnóża strzelistej turni nazywanej Basztą, następnie żlebem ku SE. Pod ścianą ograniczającą lewą (or.) stronę żlebu widzimy mały, trójkątny otwór Jaskini Zakosistej T.F-09.04a. Stąd idziemy żlebem do góry, na lewo. Po około 30 m żleb rozszerza się, a około 40 m dalej trafiamy na trawiaste siodełko położone nad turnią w zwężeniu Wąwozu (Siodełko za Basztą). Tuż za przegięciem siodełka, około 3 m poniżej ścieżki, znajduje się otwór Dziury pod Smrekiem T.F-09.05, położony w małym leju krasowym pod suchym smrekiem, zasłonięty gałęziami smreka rosnącego w sąsiedztwie. Od tego otworu idziemy kilkanaście kroków nieco do góry, ku NE, w kierunku ściany ograniczającej od W górną część odchodzącego stąd dwudzielnego, stromego żlebu. Dalej schodzimy kilka metrów lewą (or.), wyższą częścią żlebu, skręcając w prawo pod suchym, zwalonym smrekiem. Pod małą skałką rozdzielającą żleb w górnej części znajduje się otwór. Jest on położony na niewielkim balkoniku, zasłonięty smrekiem, widoczny dopiero z bliska. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór ma 2,7 m szerokości i około 0,7 m wysokości. Za nim biegnie ku WSW szeroki korytarz o długości 13,5 m, z ciasnym przełazem w połowie. Korytarz zamknięty jest rumoszem lecz przy prawym skraju jego zakończenia odchodzi zwężająca się, niedostępna szczelina, wiodąca w kierunku położonej w pobliżu Dziury pod Smrekiem.
Jaskinia powstała na kontakcie wapieni krynoidowych bajosu (od SE) i wapieni oksfordu (od NW) wierchowej serii autochtonicznej (Rudnicki, mat. arch. 1957/1959). Według Wójcika (1966a) wchodzi ona w skład IV piętra jaskiń spośród sześciu pięter wyróżnianych przez niego w Wąwozie Kraków. Ściany korytarza są myte, miejscami występują na nich nacieki grzybkowe i mleko wapienne. Namulisko stanowi rumosz wapienny i glina jaskiniowa z piaskiem kwarcowym. W osadach znajdują się otoczaki wapieni krynoidowych bajosu oraz kości zwierząt.
Wilgotność jaskini jest uzależniona od warunków atmosferycznych na powierzchni – zwykle jest wilgotno. Światło sięga około 10 m w głąb. Wyczuwa się przewiew.
Roślinność kwiatowa występuje w otworze, bezzieleniowa sięga do przełazu. W jaskini zaobserwowano występowanie nietoperzy oraz owadów – głównie komarów, ciem, much i pająków, a w otworze – ślimaków.
Historia
Historia badań
Budowę geologiczną opisał Rudnicki (1957/1959), o genezie i osadach wypowiadał się Wójcik (1966a).
Historia eksploracji
Jaskinia została odkryta wiosną lub latem 1954 r. przez grotołazów z STJ Zakopane. Wiadomość o odkryciu (bez nazwy) podali Zwoliński (1954) i Stecki (jr) (1956). S. Wójcik (1959, mat. arch.) wymienia ją pod nazwą Jaskinia Gankowa w przygotowywanym przez siebie inwentarzu jaskiń. W dniu 16 września 1959 J. Rudnicki, któremu otwór groty wskazał K. Stecki (jr), sporządził plan i opis groty, znajdujący się w archiwalnym notatniku terenowym. Po raz pierwszy wzmiankę o jaskini z użyciem nazwy publikuje Wójcik (1966a).
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ obserwacje terenowe zostały zebrane w dniu 4 września 1977 r. przez M. Burkackiego przy współpracy M. Kardasia, J. Mędzy i K. Pohoskiego oraz w dniu 27 lipca 1994 przez I. Luty przy współpracy M. Kropiwnickiej. Pomiary wykonano przy pomocy taśmy parcianej i busoli geologicznej Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan na podstawie pomiarów M. Burkackiego i własnych zestawiła I. Luty.
Bibliografia
Zwoliński, S. 1954 (wzmianka o odkryciu, bez nazwy); Stecki, K. (jr), 1956 (ditto); Wójcik, Z. 1966a (lokalizacja na mapkach, dane morfometryczne, uwagi o genezie i osadach); Wójcik, Z. 1969a (lokalizacja na mapce geologicznej, dane morfometryczne); Kardaś, R. M., Burkacki, M. 1977 (informacja o inwentaryzacji); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1994 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
Rudnicki, J. 19571959 [notatnik terenowy], (plan w skali 1:100, opis); Wójcik, S. 1959, Inwentarz jaskiń tatrzańskich (wymienia).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
