Jaskinia Ciasna w Groniu

    Dolny otwór (główny) o kształcie zbliżonym do trójkątnego ma 0,8 m szerokości i 1,5 m wysokości. Otwór górny, płożony na tej samej szczelinie, nad 5-metrowym progiem, ma około 0,6 m średnicy. Otwór dolny prowadzi do szczelinowego korytarzyka o długości 9 m i szerokości 0,8-0,3 m. Po kilku metrach można wspiąć się ciasną szczeliną do góry, nieco wstecz, do rozszerzenia tworzącego górny korytarzyk, uchodzący na powierzchnię górnym otworem. Przeciskając się dolnym korytarzykiem omijamy małą nyżę położoną po prawej stronie i docieramy do prawie okrągłej, małej, piaszczystej salki. Tuż przed nią leżą duże wanty. Stąd przez pochyły, skalny prożek można wejść do góry, do równoległego do poprzedniego, prostego korytarza, biegnącego na zachód. Kończy się on ślepo po 8 m.

   Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów) na szczelinie o kierunku W-E. Ściany i strop są częściowo myte. Występują nacieki grzybkowe oraz mleko wapienne. Namulisko buduje głównie piasek i żwir alochtoniczny (z okruchami granitoidów) oraz gruz wapienny, a przy otworze - gleba. W stropie korytarza końcowego widać stare, scementowane namulisko piaszczysto-żwirowe z głazikami granitoidów. Jest ono dobrze warstwowane.

   Jaskinia jest sucha. Światło dociera do około 5 m. Między otworami wyczuwa się przewiew, który jest zależny od warunków atmosferycznych panujących na powierzchni terenu.

   Rośliny kwiatowe oraz mchy i porosty rozwijają się głównie przy otworze dolnym. Faunę reprezentują motyle Triphosa dubitata, komary, muchówki i inne owady, a przy otworze - ślimaki.

Jaskinię odkryli w dniu 22 lipca 1959 r. grotołazi zakopiańscy (W. Habil, E. Korzeniewska, M. Kruczek i S. Wójcik) podczas systematycznego przeszukiwania stoków Wielkiej Turni. Odkrywcy usypali kopczyk na końcu korytarza. Pierwszą informację o odkryciu prawdopodobnie tej właśnie groty opublikował Rudnicki (1959b), używając nazwy Ciasna w Groniu. Habil (1961) zamieścił opis jej położenia i wnętrza pod nazwą Wąska. Natomiast w spisie jaskiń przedstawionym przez Borowca i in. (1977,1978) figurują obie nazwy, ale w odniesieniu do dwóch różnych jaskiń. Być może nazwę Ciasna w Groniu odnoszono również do innego obiektu, ale wobec małej ilości danych trudno ustalić, do którego. Wójcik (1960b,1966a) zbadał namuliska groty.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w dniu 31 sierpnia 1979 r. dokumentację jaskini oraz pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu na podstawie ciągu busolowego sporządziła I. Luty przy współpracy zespołu. Pomiary wykonano za pomocą busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Rudnicki, J. 1959 (wzmianka o odkryciu pod nazwą Ciasna w Groniu); Wójcik, Z. 1960b (wzmianka, lokalizacja na szkicu pod nazwą Niska); Wójcik, Z. 1960g (informacja o odkryciu pod nazwą Ciasna, podaje błędnie szacowaną długość); Habil,W. 1961 (opis położenia i jaskini pod nazwą Wąska, szkic położenia otworu); Wójcik, Z. 1966a (uwagi o osadach, dane morfometryczne, lokalizacja na mapkach); Wójcik, Z. 1968 (lokalizacja na mapce); Borowiec, W. i in. 1977,1878 (niektóre dane morfometryczne dla dwóch różnych jaskiń o nazwach: Wąska i Ciasna w Groniu); Luty, I. 1982b (informacja o pomiarach sytuacyjno wysokościowych); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński, R. i in. 1985a (niektóre dane morfometryczne dla dwóch różnych jaskiń o nazwach: Ciasna w Groniu i Wąska, orientacyjna lokalizacja na mapie); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).

Wójcik, S. 1959 - sprawozdanie (wzmianka o odkryciu, opis jaskini); Wójcik, S. - Inwentarz (wymienia).

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty