Jaskinia Błotna

Otwór jest trójkątny, o wymiarach 1x1 m. Prowadzi do niewielkiej nyży, z której przez niski przełaz (0,6x0,25 m) dostajemy się do prawie prostego, mytego korytarza. Na początku ma on kształt rury freatycznej (0,7x0,8 m) z wyżłobioną w dnie rynienką. Po 7 m, na poprzecznym uskoku, korytarz gwałtownie rozszerza się i zmienia charakter - dno i strop szczeliny są tu płaskie. Dalej, za 0,5-metrowym prożkiem w dół ciąg lekko opada, aż do zwężenia, za którym po grząskiej glinie z kałużami dochodzimy do niewielkiej, zamulonej salki o dnie opadającym na prawo.

    Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu łuski Turni Rabowskiego (seria wierchowa), na szczelinie o kierunku E-W. Jest myta, bez nacieków. Namulisko we wstępnej nyży tworzy gruz wapienny i gleba, rurowaty odcinek korytarza jest skalny, bez osadów, dalej występuje mokra glina z piaskiem kwarcowym i okruchami wapieni. Przed zwężeniem ciągu w namulisku widać nagromadzenie kości nietoperzy, gryzoni i większych zwierząt.

     Światło rozproszone dociera do 12 m w głąb. Jaskinia jest wilgotna, a w końcowej części mokra. Bywa okresowo zalewana przez wodę (ślady gliny widać na ścianach i stropie niżej położonej części groty). Przewiewu brak.

     Bujna roślinność kwiatowa rozwija się we wstępnej nyży, do 7 m występują mchy i porosty. Faunę reprezentują ćmy i komary, oraz nietoperze, bywają też większe zwierzęta, o czym świadczy obecność kości w osadach.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1975 r. wykonano szkic położenia otworu na podstawie ciągu busolowego przeprowadzonego pod kierownictwem P. Kulbickiego. W dniu 28 sierpnia 1977 r. dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy K. Pohoskiego. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu wykonał Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca w dniu 17 sierpnia 1981 r. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).