Jasiowa Dziura

      Zaraz za wąskim otworem znajduje się poziomy i niski pierwszy zacisk, za którym dno opada wstępnym, niespełna metrowym prożkiem. Po pokonaniu zacisku znajdujemy się w niewielkim rozszerzeniu pionowej szczeliny tektonicznej o mytych ścianach z wystającymi żebrami skalnymi. Szczelina ta jest wejściem do studni. Na jej wstępie pokonujemy następne, bardzo ciasne zwężenie (zacisk II), a kilka metrów niżej - zacisk III. Wszystkie te zaciski, zwłaszcza w drodze powrotnej, są dla osoby o średnich rozmiarach bardzo trudne i uciążliwe, a dwa niższe - także trudne technicznie.

      Za zaciskiem III studnia stopniowo rozszerza się. Szerokość jej wynosi około 1 m, miejscami do 2 m. W głębi górnej części tego odcinka jaskini odchodzi w głąb masywu szczelina, nie zbadana szczegółowo do końca. Studnia miejscami jest podzielona na dwie odnogi. Poniżej drugiego mostu stajemy na zasłanym gruzem i wantami dnie. Do tego miejsca jest możliwe schodzenie klasyczne z asekuracją. Posuwając się w głąb masywu możemy się stąd przedostać przez szczelinę do bocznej studzienki, mającej około 2 m głębokości. W przeciwnym kierunku opada krótka pochylnia o gruzowym dnie do kontynuacji studni. Zaraz za przewieszoną krawędzią studnia rozszerza się dzwonowato i po około 5 m wolnego zjazdu stajemy w sporej końcowej salce o wymiarach około 8 na 4 m. Dalsze przejście blokuje namulisko zaściełające całe dno.

      Jaskinia w swej górnej części ma charakter szczelinowy, partie przy dnie (salka) są zawaliskowe (możliwe, że wiąże się to ze zmianą litologii skał). Rozwinięta jest w obrębie kompleksu dolomitów i wapieni robaczkowych anizyku jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów).

      Namulisko stanowi przeważnie autochtoniczny gruz i bloki zawaliska. Jaskinia jest wilgotna; światło sięga w okolice III zacisku. Roślinność występuje tylko w otworze, fauna nie była obserwowana.