Grotka Zwolińskiego

    Otwór jest częściowo myty, rozdzielony dużą wantą na dwie części. Główna jego część (dostępna) ma 0,9 m szerokości i 0,6 m wysokości. Za otworem lekko opada niska komórka (około 2 x 2,3 m) przechodząca w korytarzyk o szerokości 1 m i 0,5 m wysokości. Wiedzie on w dół, do rozszerzenia na poprzecznym pęknięciu i tu kończy się na lewo zawaliskiem Na wprost natomiast odchodzą dwie myte rurki o średnicy 25 i 20 cm metrowej długości (prawa szersza). Uchodzą one do poprzecznej, równie ciasnej szczeliny, która biegnie ku SE i po 2 - 3 m staje się zbyt ciasna, aby przejść.

    Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Jej ściany są gładkie, nieco zwietrzałe, występują małe nacieki. Dno buduje w komórce wstępnej gleba z rumoszem i wielkie wanty, głębiej gruz wapienny i osad gliniasty.

    Jaskinia jest wilgotna, wyczuwa się silny przewiew. Światło sięga do około 4 m. W otworze groty występuje bujna roślinność kwiatowa (gąszcz krzewów i malin) oraz paprocie, mchy i porosty. Faunę reprezentują owady troglokseniczne i ślimaki. Podczas zwiedzania w dniu 30 grudnia 2003 r. zauważono ślady rysia wychodzące z jaskini, a nieopodal świeżo ogryzione kości.

Opisywana grota „z silnym przeciągiem”, dawniej prawie całkowicie zamknięta namuliskiem, zaintrygowała S. Zwolińskiego już na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych dwudziestego wieku. Podczas wycieczki z dnia 13 czerwca 1932 r. z M. Pawlikowskim i S. Radkiewiczem zapisał, że „warta rozkopania w przyszłości”. 14 września 1933 r. upewnił się, że „wieje istotnie” i w dniach 27 i 28 września przystąpił do rozkopywania przy udziale K. Niechaja, Paciorka i dwóch robotników. Akcję zakończono po dotarciu do ciasnych tunelików. Zwoliński sporządził odręczny plan groty (opublikowany w 1993). Bliscy mu towarzysze wypraw odwiedzali tą jaskinię jeszcze długo lecz po latach uległa zapomnieniu. Być może należy ją identyfikować z Dziurą nad Doliną wymienioną przez Gradzińskiego i in. (1985). Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, kilkakrotnie usiłowano odnaleźć opisywany obiekt, lecz bez rezultatu. Uczestniczący w tych pracach E. Winiarski stwierdził w końcu, że z pewnością zasypano grotę podczas prac przy budowie kolejki na Kasprowy Wierch.

W dniu 1 czerwca 2002 r. udało się odnaleźć jaskinię I. Luty, która sporządziła wówczas jej dokumentację przy współpracy M. Kapełuś. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Gradziński, R. i in. 1985 (wymienia na liście jaskiń obiekt o nazwie Dziura nad Doliną, lecz lokalizuje w innym miejscu; być może dotyczy opisywanej groty); Zwoliński, S 1993 (opis eksploracji i groty bez nazwy, szkic planu); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).

(brak informacji o źródłach)

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty