Grota u podnóża Myślenickich Turni

    Otwór niszy wstępnej ma około 3,5 m szerokości i około 4,5 m wysokości. W jej lewym ograniczeniu widać rozwartą szczelinę tektoniczną 35^o/58^oS. W głębi niszy, na wprost wejścia położony jest otwór głównej części jaskini (1,2x0,9 m), natomiast w prawej (południowej ścianie) jest półkolisty, niski otwór (1,0x0,4 m), prowadzący do bocznego korytarza.

    Z niszy, otworem wiodącym na wprost (ku NE), dostajemy się do niskiego, ciasnego korytarzyka o długości 6 m, zakończonego obszerniejszą komorą. Przed wejściem do niej trzeba pokonać zacisk nad dużą wantą tkwiącą w dnie korytarzyka. Z komory, wysokiej na około 3,5 m, na lewo biegnie prawie poziomy, myty, 4-metrowy korytarz. W połowie jego długości odchodzi komin wiodący do górnej części jaskini. Na końcu korytarza widać ślady kopania w namulisku. Z tego miejsca, do góry, nieco wstecz, wiedzie ciasny i śliski, około 4-metrowy kominek o ścianach pokrytych mlekiem wapiennym. Doprowadza on przez zacisk w górnej części do małej lecz dość wysokiej (około 3 m) salki rozwiniętej na szczelinie 10^o/56^oS. Na końcu szczeliny utworzyły się niewielkie wnęki z naciekami grzybkowymi. Widać też fragmenty cienkiej polewy naciekowej zarówno na ścianach jak i wantach pokrywających dno salki.

    Z salki można zejść 3,8-metrową studzienką do dolnego korytarza lub przejść do wysokiego okna położonego w połowie studzienki, 1,8 m nad jej dnem. Tuż przy oknie widać lustro tektoniczne w rozwartej szczelinie 30^o/48^oS. Okno prowadzi do wysokiej szczeliny, która przy stropie kończy się pochyłą wnęką, a w dół wiedzie do okna uchodzącego 1,2 m nad dnem pierwszej komory.

    Od otworu położonego po prawej stronie wstępnej niszy prowadzi ciasny, poziomy korytarzyk, który po 2,5 m zakręca na prawo do góry tworząc stromą pochylnię, a niespełna 2 m dalej następuje zwężenie zbyt ciasne, aby przejść i zakręt na lewo. Za zakrętem widać kontynuację korytarzyka. Biegnie on dalej poziomo i jest nieco szerszy.

    Jaskinia rozwinęła się na kontakcie wapieni krynoidowych bajosu (w części wschodniej) z wapieniami dolomitycznymi środkowego triasu (w części zachodniej) oraz (od góry) z wapieniami malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Grota powstała w strefie spękań tektonicznych. We wnętrzu można obserwować lustra tektoniczne i rozwarte szczeliny. Dolne korytarze są myte. Na ścianach występują nacieki grzybkowe, mleko wapienne i cienkie polewy naciekowe. Namulisko w partiach przyotworowych tworzy gleba, głębiej występuje rumosz wapienny i glina, a na końcu korytarza dolnego - żwir wapienny. W górnej części jaskini namulisko stanowi jedynie ostrokrawędzisty gruz wapienny. W osadach widać kości nietoperzy (duże skupienie w górnej salce); w dolnym korytarzu - również kości większych zwierząt.

    Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Światło odbite sięga do pierwszej komory, a w bocznym korytarzu południowo-wschodnim nieomal do jego zwężenia. Wyczuwa się przewiew. Rośliny kwiatowe rozwijają się bujnie w niszy wstępnej, głębiej sięgają ich nieliczne egzemplarze. Na ścianach niszy widać porosty, w korytarzu SE - mchy. W jaskini występują owady troglokseniczne (m. in. pająki, motyle i komary), bywają nietoperze oraz gryzonie i większe zwierzęta. Przy otworze zauważono ślimaki i żuki.

Wstępne partie jaskini zwiedził w dniu 13 maja 1932 r. S. Zwoliński w towarzystwie M. Pawlikowskiego (syna Jana Gwalberta). Zauważył w niej wówczas kości i odtąd nazywał ją Grotą (lub Dziurą) z Kośćmi; stwierdził też możliwość połączenia z Jaskinią Goryczkową. W dniu 27 września 1933 r. S. Zwoliński nakazał eksplorację pracownikowi K. Niechajowi, który poznał ciągi głównej części jaskini. W końcu czerwca 1936 r. S. Zwoliński zwiedził dokładniej wnętrze groty wraz z bratem Tadeuszem i J. Zahorskim, szacując jej długość na około 25 m (Zwoliński,1993).
Jaskinia znana była też F. Rabowskiemu, który w latach trzydziestych naszego wieku prowadził badania geologiczne w tym rejonie. Jego notatki wydane później (Rabowski, 1959) zawierają opis „niewielkiej grotki” czy „niszy z wąskim wejściem do pełzania” oraz lokalizację na szkicach obrazujących budowę geologiczną Myślenickich Turni. Prawdopodobnie Rabowski nie zwiedzał jednak głównej część jaskini. Zwoliński (1955b) wzmiankuje o kilku mniejszych „dziurach” w Myślenickich Turniach noszących charakter dawnych przepływów potoku Goryczkowego z czasów, kiedy dno doliny leżało na znacznie wyższym poziomie. Nie podaje on jednak nazw tych „dziur” ani bliżej ich nie opisuje.
Według informacji ustnej Z. Wójcika, w latach sześćdziesiątych naszego wieku jaskinię znaleźli grotołazi wrocławscy, podając ten fakt jako odkrycie. Poszerzyli oni wejście we wstępnym korytarzu i, jak sądzili, odkryli główną część groty, a następnie przeprowadzili prace zmierzające do odkopania korytarza końcowego. Sporządzono wówczas dokumentację, która jednak zaginęła, nigdzie niepublikowana. Wójcik (1968) zamieścił wzmiankę o jaskini jako o „niedawno odkrytej grocie” bez użycia nazwy. Zalicza ją do tego samego piętra (IV), co Jaskinię Kalacką (według własnego podziału piętrowego jaskiń tatrzańskich), a jej powstanie wiąże z etapem zahamowania erozji (günz). W spisach jaskiń grota nie była zamieszczana do czasu zinwentaryzowania.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ dokumentację groty sporządziła I. Luty przy współpracy L. Młynarskiego w dniu 19 lipca 1979 r., uzupełniając obserwacje terenowe oraz pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowo-taśmowego 3 sierpnia 1980 r. przy współpracy A. Skarżyńskiego. Wszystkie pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. W 1992 r., w związku z przygotowaniem do druku „Notatek z wypraw grotowych” S. Zwolińskiego, podczas zwiedzania jaskini wcześniej uznawanej jako odkrycie wrocławskie, została ona zidentyfikowana jako znana Stefanowi „Grota z Kośćmi”. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Rabowski, F. 1959 (opis i położenia i budowy geologicznej okolicy, szkic położenia); Zwoliński, S. 1955b (wzmianka o genezie kilku małych grot w tej okolicy, bez nazw, dotyczy również opisywanej groty); Wójcik, Z. 1968 (wzmianka o genezie, bez nazwy); Kardaś, R. M. 1980a (wzmianka o zinwentaryzowaniu); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000, bez nazwy); Zwoliński, S. 1993 (opis akcji odkrywczych, położenia, groty); Luty, I. 1994 (informacja o zwiedzaniu i identyfikacji jako odkrycie S. Zwolińskiego - „Grota z Kośćmi”); Jaskinie TPN 2002b (plan, przekroje i opis inwentarzowy).

(brak informacji o źródłach)

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty