Numer inwentarzowy: T.B-24.03
Inne nazwy: Filipczański Schron
Gmina: Poronin (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1195 m n.p.m.
Wystawa otworu: SW
WGS84: N49.273654, E20.077938
WGS84: N49d 16.4192m, E20d 04.6763m
WGS84: N49d 16m 25.2s, E20d 04m 40.6s
UTM: Easting 432929, Northing 5458286, Zone 34
Dolina Filipka, w pasie skałek pod szczytem Filipczańskiego Wierchu, 28 m poniżej jego kulminacji.
Drogi dojścia
Idziemy niebieskim szlakiem turystycznym wiodącym Doliną Filipka na Rusinową Polanę aż do połączenia Filipczańskiego Potoku i Złotego Potoku. Tu opuszczamy znakowaną drogę i kierujemy się w górę Filipczańskiego Potoku. Po przejściu czwartego mostka na potoku podchodzimy zalesionym zboczem wprost w górę w kierunku południowo-wschodniej skalnej ściany Filipczańskiego Wierchu. Pod ścianą trawersujemy w lewo aż do stromego, trawiastego żlebu, którym podchodzimy na przełączkę pomiędzy Filipczańskim Wierchem, a skalistym wierzchołkiem, którym kulminuje południowo-wschodnia ściana. Tuż przy przełączce, po jej zachodniej stronie znajduje się otwór jaskini. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór ma kształt prostokąta o wysokości 2 m i szerokości 1,5 m. Za otworem rozwija się prosty, pod koniec nieznacznie skręcający ku wschodowi korytarz kończący się ślepo.
Grota rozwinęła się w jasnoszarych dolomitach triasu środkowego serii reglowej dolnej. Ma genezę erozyjno - wietrzeniową, częściowo została wymodelowana krasowo. Ściany są lite, tylko w otworze, w skutek wietrzenia mrozowego, kruche. Na ścianach i stropie występuje niewielka ilość nacieków grzybkowych. Na spągu znajduje się autochtoniczny, ostrokrawędzisty gruz skalny wraz z gliną; w otworze występuje humus.
Cała grota jest widna i sucha. Jej mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych. W otworze występuje roślinność zielona, w głębi porosty. Obserwacje fauny nie były prowadzone.
Historia
Historia badań
Jej pierwszy, krótki opis znajdujemy w pracy Wrzoska (1933). W 1953 r. została opisana przez Kowalskiego przy inwentaryzacji jaskini Filipczańskiej Niżniej. Wójcik (1966) nie utożsamia tego obiektu z jaskinią, tylko ze schroniskiem podskalnym. Głazek (1969) uważa ją za przykład jaskini typu powierzchniowego (grottes cutanées).
Historia eksploracji
Musiała być znana od dawna, stwierdzono w niej ślady biwakowania.
Historia dokumentacji
Dokumentację sporządzili w dniu 8 lipca 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski przy użyciu busoli Sisteco i taśmy parcianej. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.
Bibliografia
Wrzosek, A. 1933 (opis); Kowalski, K. 1953a (wzmianka); Wójcik, Z. 1966a (wzmianka); Paryski, W.H. 1967 (lokalizacja i dane morfometryczne); Głazek, J. 1969 (geneza); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie z nazwą); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie i dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
Głowacka, E., Gmaj-Różyczka, I., Różyczka, M. 1977 (dokumentacja graficzna i opis).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Krzysztof Recielski
