Dziurawiec

   Południowy otwór groty, położony nad stromym stokiem, na piaszczysto-gliniastej platformie, ma ok. 5 m wysokości i 2,5 m szerokości. Prowadzi on do obszernego przedsionka o długości 4,5 m. Od NE jego końca odchodzi szczelina, która zaraz zwęża się i staje się zbyt wąska do przejścia. Od NW końca przedsionka biegnie korytarz o szerokości 0,8 m, rozwinięty na ukośnej szczelinie. Po kilku metrach na prawo widać wąskie, niedostępne odgałęzienie. Korytarz, za niewielkim zwężeniem, uchodzi do małego przedsionka o skalnym dnie, otwierającego się północnym otworem nad małym, śliskim prożkiem, opadającym do stromego żlebu. Kilka metrów za północnym otworem jaskini w ścianie skałki widać bardzo wąską szczelinę, łączącą się zapewne z niedostępnymi odnogami odchodzącymi od korytarza i południowego przedsionka.

  Jaskinia została wymyta na szczelinie w wapieniach malmu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Na ścianach korytarza widać zagłębienia wirowe, prawdopodobnie jaskinia stanowi zachowany fragment lokalnego, podziemnego przepływu potoku Kościeliskiego na poprzednim, wyższym poziomie. W kilku miejscach występują nacieki grzybkowe.

   Dno płaskie, pokryte namuliskiem, złożonym z autochtonicznego gruzu wapiennego, rezydualnych iłów oraz materiału allochtonicznego. Przy południowym otworze gruz wapienny wykazuje niewielki stopień obtoczenia. Wójcik (1966) podaje, że skały krystaliczne (granity, gnejsy) oraz piaskowce seisu w grubszych frakcjach namuliska występują podrzędnie, natomiast we frakcjach drobnych dominuje kwarc.

     Grota jest sucha. Światło rozproszone dociera do wnętrza korytarza. Przewiew zależy od warunków atmosferycznych (kierunku wiatru) na powierzchni.

    W obu przedsionkach występują nieliczne rośliny kwiatowe oraz rozwijają się paprocie, mchy i porosty - te ostatnie szczególnie przy otworze północnym. Faunę reprezentują muchówki, ćmy oraz pająki.