Dziura w Ścianie

    Owalny otwór o wymiarach 1,4x1,2 metra prowadzi do mytego korytarza o płaskim dnie. Na lewo odchodzą od niego do góry dwie ciasne, krótkie odnogi, łączące się po kilku metrach w małej komórce. Jest ona zablokowana od zachodu wantami, od wschodu drogę uniemożliwia namulisko sięgające stropu.

   Główny korytarz wznosi się nieco, jego dno z prawej strony stanowi lita skała; równolegle do jej krawędzi w namulisku wyżłobiona jest rynna erozyjna. Nieco wyżej napotykamy duże bloki skalne, nad którymi korytarz przechodzi w ciasny przełaz z kałużą wody w dnie. Dalej rozszerza się, ale po 4 metrach błotnisty teraz ciąg skręca w lewo pod kątem prostym i kończy się niedostępną szczeliną.

    Jaskinia została wymyta na szczelinach w wapieniach triasu środkowego autochtonicznej serii wierchowej. Na gładkich ścianach występują formy korozyjno-erozyjne. W końcowej części korytarza spotyka się niewielkie stalaktyty i polewę naciekową oraz nieco mleka wapiennego. Namulisko tworzą gliny piaszczysto-żwirowe (allochtoniczne) z domieszką autochtonicznego gruzu wapiennego. Przy otworze występuje nieco gleby.

    Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu, na namulisku tworzą się kałuże. Światło sięga około 9 metrów w głąb, ze szczeliny końcowej wyczuwa się przewiew.

    Roślinność zielona rozwija się bujnie przy otworze, do 1 metra w głąb sięgają mchy, nieco dalej - porosty. Obserwowano owady troglokseniczne (m. in. Triphosa dubitata).