Dziura w Zawiesistej

Drogi dojścia

Od mostku na Potoku Chochołowskim, na Polanie Trzydniówka idziemy ku N lewym (or. ) zboczem, wznosząc się w kierunku wąskiego niezalesionego pasa na zboczu (pas ten pionowy, nie dochodzący do dna doliny, widoczny jest z drogi). W górze kontynuuje się on jako szeroki, płytki żleb, który podchodzimy pod tworzące w nim próg skałki. Trawersujemy pod skałkami (wapienie malmoneokomu) w prawo w dół (na E) nie obniżając się za bardzo, aby nie zejść pod rozpoczynające się tu niższe pasmo skałek (wapienie piaszczyste liasu). Po około 100 m natrafiamy na szeroki (2,2 m) choć niski, ukośny otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Opis jaskini

Schronisko jest ukośnym, zwężającym się ku końcowi korytarzykiem, rozwiniętym na szczelinie międzywarstwowej w wapieniach malmo-neokomu wierchowego synklinalnego pasma Zawiesistej. Strop, w wejściu niski, podnosi się nieco w głębi, schronisko kończy się obniżeniem stropu i ciasną szczeliną.

Nacieków brak. Namulisko stanowi rumosz i bloki wapienne z domieszką gliny. Po lewej stronie brak namuliska - dno tworzy nachylona ściana szczeliny.

Schronisko jest wilgotne, woda kapie ze stropu. Wnętrze dość ciasne, lecz światło sięga do końca.

W otworze roślinność kwiatowa, dalej glony sięgające niemal do końca. Badania T. Bielskiej wykazały obecność następujących roślin:

kwiatowe: Primula auricula L., Saxifraga aizoon Jacq., Saxifraga cernua L., Campanula polymorpha Witasek, Thymus pulcherrimus Schur, Fragaria vesca L. . Hieracium villosum L., Knautia kitaibelii Borb., Carex firma Host, Carex sempervirens Vill., Gypsophila repens L., Pimpinella maior Huds,. Galium anisophyllum Vill., Androsace lactea L.

mszaki: (oznaczone przez J. Mickiewicz): Cratoneuron commutatum Roht, Tortella tortuosa Limpr., Distichium montanum Hag., Ctenidium molluscum Mitt., Grimmia sp.

Historia

Historia badań

Geologię opisał Z. Wójcik (1966a). Badania flory przyotworowej przeprowadziła T. Bielska (w: Jaskinie TPN 2000).

Historia eksploracji

Data odkrycia nie jest znana. Po raz pierwszy sytuację geologiczną i osady opisuje Wójcik (1966a). Sytuacja ta i podana długość jaskini zgadzają się z niniejszą dokumentacją, natomiast wysokość względna różni się o 95 m. Wiąże się z tym również bliższe dna doliny położenie na szkicu sytuacyjnym. W rejonie tym nie znaleziono jednak żadnej innej jaskini, należy więc przyjąć, że jest to ten sam obiekt. Inne prace podające dane morfometryczne opierały się prawdopodobnie na publikacji Wójcika.

Historia dokumentacji

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ materiały terenowe przy współpracy T. Bielskiej i M. Radomyskiej zebrał R. M. Kardaś w dn. 27.07.1977 r., a T. Bielska przeprowadziła badania flory przyotworowej. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował Rafał. M. Kardaś.

Bibliografia

Wójcik, Z. 1966a (sytuacja geologiczna, osady, dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy); Bielska, T., Mickiewicz, J. 2000 (flora).

Źródła

(brak informacji o źródłach)

Opracowali

Jerzy Grodzicki

Rafał M. Kardaś

Dziura w Zawiesistej

Informacje ogólne

Dane morfometryczne

Współrzędne geograficzne

Lokalizacja otworu

Dokumentacja graficzna