Drogi dojścia
Z Doliny Tomanowej podchodzimy : zielonym szlakiem turystycznym w pobliże Kozich Upłazków, do miejsca gdzie przecina go okresowy ciek spływający do Kamiennego Zadniego. Stąd skosem do góry, sto kilkadziesiąt metrów ku S trawiasto-skalistym zboczem, aż do skał grani Wysokiego Grzbietu. Otwór położony jest około 40 m ku N od grani, w niewielkim leju krasowym, pod małymi skałkami. Zaznacza się tu w morfologii terenu rów zboczowy. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór o kształcie trójkątnym (0,7x0,3 m) jest wylotem 1,1-metrowej studzienki. Za nią krótki korytarzyk wiedzie do poprzecznej szczeliny, nieco wznoszącej się ku ENE, zamkniętej z obu stron zawaliskiem.
Dziura powstała na szczelinach w wapieniach triasu środkowego wierchowej serii autochtonicznej, ma częściowo charakter zawaliskowy. Usytuowana jest tuż pod powierzchnią terenu. Jej ściany są gładkie. Namulisko buduje gruz wapienny oraz gleba namywana przez otwór i szczeliny łączące się z powierzchnią.
Wilgotność i przewiew zależą od warunków atmosferycznych. Światło odbite sięga do końca. Roślinność jest uboga, reprezentowana głównie przez glony i mchy. Występują muchy, ćmy i ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Dziura nie była dotychczas wzmiankowana w literaturze.
Historia dokumentacji
W trakcie inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich PTPNoZ jej dokumentację sporządziła w dniu 3 sierpnia 1994 r. I. Luty przy współpracy J. Pośpiech. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Jaskinie TPN 1994 (plan i opis inwentarzowy pod numerem F-11.15).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty