Dziura w Szczerbie I

    Wejściową studzienką schodzimy 2,4 m na dno i dostajemy się do opadającego ku W szczelinowatego korytarzyka między wielkimi blokami wapienia. Strop korytarzyka tworzą zaklinowane wanty i gruz wapienny. Korytarz posiada trzy krótkie odgałęzienia w prawo. W najdalszym (najobszerniejszym i najdłuższym) znajduje się najniższy punkt jaskini. W odgałęzieniu najbliższym otworu pomiędzy wantami w stropie widać połączenie z powierzchnią. Według dokumentacji Kowalskiego (1953a) można było przedostać się dalej poprzez przewężenie korytarzyka do końcowego rozszerzenia, łączącego się z powierzchnią okienkiem pomiędzy głazami. Obecnie ta część jaskini nie jest dostępna lub w ogóle nie istnieje wskutek obsunięcia się bloków, wśród których powstała.

    Dziura jest formą powstałą wśród bloków zawaliska w obrębie leja krasowego, który utworzył się na kontakcie wapieni i dolomitów triasu środkowego (anizyku) z wapieniami doggeru i malmu (jura) (seria wierchowa, fałd Giewontu). Dno utworzone jest przez autochtoniczne bloki i gruz wapienny, jedynie miejscami widać nieco gleby, namytej przez szczeliny.

     Światło sięga prawie do końca, jedynie w najniższym punkcie jaskini jest całkowicie ciemno. W jaskini występuje wyczuwalny przewiew, miejscami obserwuje się słaby deszcz podziemny - w zasadzie cała jaskinia znajduje się w strefie wpływu warunków atmosferycznych panujących na powierzchni.

      Roślinność kwiatowa występuje w otworze, mchy sięgają do głębokości 3,5 m. Fauna nie była obserwowana.