Numer inwentarzowy: T.D-09.11
Gmina: Kościelisko (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1430 m n.p.m.
Wystawa otworu: S
WGS84: N49.247101, E19.870406
WGS84: N49d 14.8261m, E19d 52.2244m
WGS84: N49d 14m 49.6s, E19d 52m 13.5s
UTM: Easting 417789, Northing 5455539, Zone 34
Na prawym zboczu Doliny Kościeliskiej, na zboczach południowej części Organów, w ścianie wielkiego amfiteatru.
Drogi dojścia
Żlebem z marglistymi łupkami albu, odchodzącym z dna doliny przed Polaną Pisaną (staje się on wyżej mniej wyraźny, lecz prowadzi wprost do amfiteatru). Otwór schroniska widać w najdalszej ścianie amfiteatru, tuż pod jego przewieszoną częścią, nieco nad odchodzącym z lewej strony grani, trawiasto-skalistym zachodem. Od podstawy ściany, za niewybitną kulisą idziemy około 20 m na lewo od linii spadku otworu, dalej 10 m w górę niewyraźnym zacięciem (IV) i w prawo, trawersem, do otworu. Łatwiejsza droga wiedzie zachodem z grani (III). Dojście w końcowej części trudne (niezbędna lina), zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór jest owalny, szeroki na około 4 m, o wysokości około 2 m, położony 12 m nad podstawą ściany, pod dużym okapem. Po zachodniej jego stronie, na półce, widać ostrogę skalną. Za otworem wznosi się ośmiometrowa nyża wypłukana na szczelinie międzywarstwowej 35°/32°S, w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Jej ściany są zwietrzałe, spękane. Znaczną część dna tworzy strop niżej leżącej warstwy wapieni. W zagłębieniach dna gromadzi się drobny piarg oraz osad rezydualny; przy otworze widać nieco nawianej gleby.
Nyża jest sucha, widna, bez przewiewu. Mchy i porosty pokrywają jej dno i ściany. Pod okapem występuje bardzo skąpa roślinność kwiatowa. Faunę reprezentują pająki i mchy.
Historia
Historia eksploracji
Dziura mogła być znana grotołazom zakopiańskim penetrującym zbocza Organów w latach trzydziestych, nie zamieścili jednak o niej żadnej informacji. W 1958 r. zwiedzał ją J. Rudnicki, który prowadził badania geologiczne w tym rejonie, a w 1970 r. M. Rutkowski (SW PTTK).
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację nyży sporządziła w dniu 2 lipca 1979 r. I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego (seniora). Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
Rudnicki, J. 1957-1959 (opis położenia i nyży, rysunek ściany z lokalizacją otworu w notatniku terenowym); Rutkowski, M. 1970 (opis położenia i nyży w „zeszycie poszukiwań”).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
