Drogi dojścia
Z Jaworzynki Miętusiej idziemy percią na zachód do trawiastego Spalonego Siodła między Czerwonym Gronikiem a Kończystą Turnią. Następnie przechodzimy przez przełączkę wcinającą się w skalisty grzbiet Kończystej Turni i trawersujemy pod skałami około 80 m w kierunku zachodnim do otworu Dziury w Kończystej Turni T.B-09.01. Stąd schodzimy kilkanaście metrów żlebem, pod poszukiwany otwór widoczny w lewym (or.) zboczu żlebu. Można też podejść z dna doliny idąc jak do Schronu pod Kończystą T.B-09.08 a następnie Dziury Niżniej w Kończystej T.B-09.05. Stąd idziemy w górę żlebu aż pod ścianki zamykające go od góry. Tu trawersujemy pod ścianą w lewo i następnie w prawo w górę trawiasto-skalnym zachodem nad ścianą, zamykającą niżej żleb, z którego wytrawersowaliśmy. Osiągamy małą przełączkę, z której w przeciwległym zboczu żlebu widać szukany otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Ukośny otwór ma 5,5 m szerokości i 2 m wysokości, za nim rozciąga się 3-metrowej długości nyża. Jej zachodnia ściana jest pochylona ku E, strop jest płaski. Ściany i strop silnie zwietrzałe, kruche. Dno od wejścia stromo wznoszące się, w głębi płaskie.
Nyża powstała na szczelinie w wapieniach środkowego liasu choczańskiej łuski Kończystej Turni (seria reglowa środkowa). Namulisko tworzy gleba i autochtoniczny, ostrokrawędzisty gruz z niewielką domieszką gliny rezydualnej.
Schronisko jest suche i widne. Rośliny kwiatowe występują prawie w całej nyży, na ścianach widać porosty. Fauna nie występuje.
Nyża powstała na szczelinie w wapieniach środkowego liasu choczańskiej łuski Kończystej Turni (seria reglowa środkowa). Namulisko tworzy gleba i autochtoniczny, ostrokrawędzisty gruz z niewielką domieszką gliny rezydualnej.
Schronisko jest suche i widne. Rośliny kwiatowe występują prawie w całej nyży, na ścianach widać porosty. Fauna nie występuje.
Historia
Historia eksploracji
Nyża mogła być znana od dawna, jednak nieliczne wzmianki dotyczą raczej położonych w pobliżu nieco większych obiektów. Prawdopodobnie pod nazwą Niżnia w Kończystej wzmiankuje ją Z. Wójcik (1966a) a następnie (pod nazwą Kończysta Niżnia) W. Borowiec i in. (1977, 1978), na co może wskazywać podawana przez nich wysokość otworu.
Historia dokumentacji
Dokumentację jaskini sporządziła w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w dniu 27 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy K. Pohoskiego i P. Szlenka. Dokumentacja wraz z planem zamieszczona została w wersji archiwalnej inwentarza jaskiń pod nazwą Kończysta Niżnia /Niżnia w Kończystej/ B - 9.2 (Luty 1984b – mat. arch.). Ze względu na wątpliwości identyfikacyjne z wymienianymi przez niektórych autorów obiektami o nazwach Kończysta Niżnia i Niżnia w Kończystej, zmieniono nieco nazwę. Ponowną dokumentację wraz z lokalizacją otworu ciągiem azymutalno-taśmowym wykonał 28 sierpnia 1994 r. J. Grodzicki przy współpracy H. Grodzickiej i M. Grodzickiego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Kowalski, K. 1953a (wzmianka bez nazwy, może dotyczyć opisywanego obiektu); Wójcik, Z. 1966a (wymienia pod nazwą Niżnia w Kończystej, podaje niektóre dane morfometryczne); Borowiec, W. i in. 1977 (wymienia pod nazwą Kończysta Niżnia, podaje niektóre dane morfometryczne); Borowiec, W. i in. 1978 (wymienia pod nazwą Kończysta Niżnia, podaje niektóre dane morfometryczne, może dotyczyć opisywanego obiektu); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne pod nazwą Kończysta Niżnia, może dotyczyć opisywanego obiektu); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
Luty, I. 1984b (plan i opis inwentarzowy pod nazwą Kończysta Niżnia).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Jerzy Grodzicki | Izabella Luty