Drogi dojścia
Doliną Miętusią podchodzimy na stok Dziurawego (jak do Studni w Dziurawem T.E - 11.02). Ścianę Dziurawej Baszty przecina rzucający się w oczy głęboki, ciemny komin, przechodzący w górnej części ściany w bardzo stromy żleb. U wejścia w komin zaczyna się biegnąca w prawo szeroka, trawiasta półka ponad niewielkimi ściankami u podnóża właściwej ściany. Przez wstępny kilkumetrowy próg dostajemy się w głąb komina, na pierwszą w nim platformę, a następnie wspinamy się na drugą - z zaklinowanych want. Stąd orograficznie prawą ścianą komina - wyraźnym, półokrągłym zagłębieniem, w górze przez niewielką przewieszkę, 7 m na stopnie przy szczelinowym, niewidocznym z dołu otworze. Trudności dojścia III+, konieczny sprzęt asekuracyjny, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór schroniska jest wąski (0,3 m), szczelinowaty, o wysokości 1,4 m. Za otworem znajduje się krótki, szczelinowaty korytarzyk o szerokości do 0,5 m, o lekko wznoszącym się dnie, klinującym się na końcu.
Powstał on w wyniku korozyjno-erozyjnej działalności wody wzdłuż pionowej płaszczyzny ciosu w wapieniach malmo-neokomu należących do jednostki Ździarów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Namulisko stanowi nieco zagliniony piasek i żwir ze skał krystalicznych, co wskazuje na związek z większym systemem odwodnienia czapki krystalicznej Twardego Upłazu.
Schronisko jest wilgotne, światło sięga do końca. W otworze występują obficie mchy. Faunę reprezentują komary.
Historia
Historia eksploracji
Najstarsze dane o Dziurze w Kominie pochodzą z materiałów archiwalnych M. Rutkowskiego (1970), kiedy nie była jeszcze penetrowana. Nie wykluczone jednak, że mogła być odkryta lub dostrzeżona już dawniej. W kominie, na drodze dojścia tkwiły stare haki. Dwa haki znaleziono w 1970 r. w dalszej części komina. W 1979 r. napotkano na stary hak w dolnej części półokrągłego zagłębienia ściany, którym z drugiej platformy wspinamy się do otworu. Wg T. Preyznera (w oparciu o informacje L. Nowińskiego) haki te mogą pochodzić z poszukiwań jaskiń prowadzonych w tym rejonie w latach 1960-64 przez grotołazów krakowskich. We wrześniu 1970 r. dolna część komina (prawdopodobnie do II platformy) badana była przez S. Gmaja (Speleoklub Warszawski PTTK). Nie dotarł on jednak do zauważonego otworu. Nie wiadomo, czy do 1979 r. jaskinia była zwiedzona (w rejonie samego otworu brak było haka zjazdowego).
Historia dokumentacji
W dniu 20 września 1979 r. komin penetrowany był w ramach prac inwentaryzacyjnych przez R. M. Kardasia i M. Połońskiego. Otwór osiągnął i sporządził dokumentację R.M. Kardaś. Pomiary lokalizacyjne wykonał przy współpracy M. Połońskiego. Użyto busoli geologicznej Meridian, klinometru Freiberg i taśmy parcianej. Położenie punktu dowiązania ciągu pomiarowego na Dziurawem określone zostało pomiarami przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH pod kierunkiem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r. Jedyne dane o jaskini opublikował R.M. Kardaś (1985f). Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.
Plan opracował R.M. Kardaś.
Bibliografia
Kardaś, R.M. 1985f (lokalizacja, dane morfometryczne i historyczne); Cywiński, W. 1996 (wzmiankuje); Jaskinie TPN 1996 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).
Źródła
Rutkowski, M. 1970 (informacja o eksploracji dolnej części komina oraz o dostrzeżeniu otworu, szkic komina, lokalizacja na szkicu panoramicznym).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Rafał M. Kardaś