Dziura w Grzędzie I

    Szczelinowy, ciasny otwór, z zaklinowaną poniżej niego wantą, prowadzi w dół, do studni o głębokości 7 m. Rozszerza się ona dzwonowato w obszerną komorę (około 4x4 m). Z południowej części komory odchodzi ku ESE, za małym prożkiem w dół, krótki, ciasny korytarzyk; a ze wschodniej części – korytarzyk wiodący przez 1,5-metrowy prożek w dół, do niewielkiej salki (3x2,8 m). Ku zachodowi biegną od niej dwa ciasne korytarzyki, zwężające się w szczeliny zbyt wąskie do przejścia.

    Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Studnia wejściowa jest wymyta na szczelinie tektonicznej, pozostała część jaskini ma charakter zawaliskowy. Namulisko tworzy głównie autochtoniczny gruz wapienny z domieszką piasku granitowego oraz gliny jaskiniowej.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się słaby przewiew. Światło sięga do dna studni.

    Skąpa roślinność kwiatowa występuje przy otworze, głębiej sięgają paprocie, mchy i porosty. T. Bielska wymienia następujące gatunki zebranych przez siebie roślin (oznaczenia mszaków J. Mickiewicz ):

kwiatowe –Aconitum callibotryon Rchb., Viola biflora L., Carex firma Host,Saxifraga aizoon Jacq.,Saxifraga moschata Wulf., Campanula polymorpha Witasek, Veronica aphylla L., Hutchinsia alpina R. Br., Ranunculus alpestris L.,Cerastium tatrae Borb., Poa alpina L., Sweertia perennis L.;

paprocie – Cystopteris fragilis Bernh., Asplenium viride Huds.;

mszaki – Distichium montanum Hag., Encalypta extinctoria Sw.,Bryum sp.

W głębi jaskini zauważono komary, ćmy i inne owady, a przy otworze – ślimaki.