Numer inwentarzowy: T.E-13.16
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1641 m n.p.m.
Wystawa otworu: SW
WGS84: N49.242425, E19.928894
WGS84: N49d 14.5455m, E19d 55.7336m
WGS84: N49d 14m 32.7s, E19d 55m 44.0s
UTM: Easting 422038, Northing 5454958, Zone 34
Dolina Małej Łąki, w prawym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki (Niżniej Świstówki), w zachodnim stoku Zadnich Mnichów, nazywanych ostatnio Koprowymi Mniszkami.
Drogi dojścia
Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki, następnie skręcamy na prawo, do Niżniej Świstówki i wyraźną, nieznakowaną ścieżką docieramy nad bulę. Stąd skręcamy bez perci na lewo i wznosimy się pod skałki trawiastym stokiem położonym na S od Żlebu między Mnichy, omijając kosówki z lewej strony. Pod skałkami trawersujemy na prawo, do małego żlebu zakończonego ciemnym, widocznym z daleka kominem Nieco na lewo od linii spadku komina, wspinamy się około 30 m trawiasto-skalnym żlebem do filarka, w którym jest otwór Jaskini Lodowej Małołąckiej T.E-13.02, również widoczny z daleka. Od tego otworu trawersujemy kilkanaście metrów trawiasty, płytki żleb ku N, w kierunku żebra skalnego. Tuż przed żebrem znajduje się otwór poszukiwanej groty, widoczny dopiero z bliska. Można też dojść wprost do tego otworu rozpoczynając wspinaczkę od podnóża turni trawiasto-skalnym zboczem, nieco na N od wyżej podanej drogi. Dojście w końcowym fragmencie dość trudne, eksponowane, zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór ma kształt niskiego i szerokiego prostokąta o wymiarach 2x0,5 m. W jego prawej części tkwi duża wanta. Za otworem schodzimy stromo do obszernej komórki o wymiarach 3,6 na około 3 m. W jej lewej ścianie widać wymycie w kształcie otwartego kominka o wysokości 2,4 m.
Schronisko rozwinęło się w wapieniach malmu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są częściowo myte lecz zwietrzałe. Namulisko tworzy gruz wapienny, przy otworze z domieszką gleby.
Dziura jest wilgotna. Woda kapie ze stropu. Na końcu komórki zalega lód, czasem przez cały rok. Światło sięga do końca. Wyczuwa się przewiew. W strefie około otworowej rozwijają się rośliny kwiatowe oraz mchy. Głębiej widać glony i porosty. W komórce występują owady.
Historia
Historia eksploracji
Schronisko mogło być znane grotołazom zakopiańskim penetrującym zbocza Mnichowych Turni w 1959 r., brak jednak o nim wzmianek w literaturze speleologicznej do czasu zinwentaryzowania.
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację groty sporządziła w dniu 30 lipca 1979 r. I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 22 września 1982 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Burkacki, M. i in. 1984 (wzmianka o sporządzeniu dokumentacji); Luty, I. 1982b (informacja o pomiarach sytuacyjno-wysokościowych); Luty, I. 1989b (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Siarzewski, W. 1994 (zjawiska lodowe); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
