Dziura przy Lodowej Małołąckiej III

Informacje ogólne

Numer inwentarzowy: T.E-13.22
Gmina: Kościelisko (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1663 m n.p.m.
Wystawa otworu: SW
Inne otwory: 2 - ku SW,

Dane morfometryczne

Długość: 4.5 m
Deniwelacja: 4.0 m (+4.0 m )

Współrzędne geograficzne

WGS84: N49.242428, E19.929237
WGS84: N49d 14.5457m, E19d 55.7542m
WGS84: N49d 14m 32.7s, E19d 55m 45.3s
UTM: Easting 422063, Northing 5454958, Zone 34

Lokalizacja otworu

Dolina Małej Łąki, w prawym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki (Niżniej Świstówki), w zachodnim stoku Zadnich Mnichów nazywanych ostatnio Koprowymi Mniszkami.

Dokumentacja graficzna

Drogi dojścia

Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki, następnie skręcamy na prawo, do Niżniej Świstówki i wyraźną, nieznakowaną ścieżką docieramy nad bulę. Stąd skręcamy bez perci na lewo i wznosimy się pod skałki trawiastym stokiem położonym na S od Żlebu między Mnichy, omijając kosówki z lewej strony. Pod skałkami trawersujemy na prawo, do małego żlebu zakończonego ciemnym, widocznym z daleka kominem. Nieco na lewo od linii spadku komina, u podstawy którego znajduje się aktualnie dolny otwór Jaskini Lodowej Małołąckiej T.E-13.02, wspinamy się około 30 m trawiasto-skalnym żlebem do filarka, w którym jest otwór otwór główny tej jaskini, również widoczny z daleka. Od tego otworu trawersujemy kilka kroków ku N, następnie wspinamy się około 30 m wprost do góry stromym, trawiasto-skalnym żlebikiem, aż do jego zakończenia i dalej, nieco na prawo, do góry (ku SE), do dolnego otworu poszukiwanego schroniska. Można też dojść tam rozpoczynając wspinaczkę od podnóża turni trawiasto-skalnym zboczem, nieco na N od wyżej podanej drogi lub zjechać z kosówek poniżej szczytu turni. Dojście w końcowym fragmencie dość trudne, eksponowane, zwiedzanie łatwe.

Opis jaskini

    Otwór główny (dolny) ma wymiary 0,7x0,9 m, otwór górny jest szczelinowy, wąski (około 0,25 m) i wysoki. Dziura jest dwuotworowym, wznoszącym się stromo kominkiem, powstałym na rozwartej szczelinie. Tworzy on duże ucho skalne.

     Schronisko rozwinęło się w wapieniach wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są kruche, spękane. Skąpe namulisko buduje gleba i rumosz.

    Wilgotność, temperatura i przewiew zależne są od warunków atmosferycznych panujących na powierzchni terenu. Światło sięga do końca. Przy otworach rozwijają się głownie mchy i porosty.

Historia

Historia eksploracji

Brak o schronisku wzmianek w literaturze speleologicznej do 1984 r.

Historia dokumentacji

Zostało ono zauważone i zbadane podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w dniu 23 sierpnia 1979 r. przez I. Luty i A. Gruzę. Dokumentację sporządziła w dniu 14 sierpnia 2000 r. I. Luty przy współpracy R. Cygana. Pomiary wykonano busolą Suunto i taśmą parcianą. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 22 września 1982 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Szkic opracowała I. Luty.

Bibliografia

Burkacki, M. i in. 1984 (wzmianka o odkryciu); Luty, I. 1982b (informacja o pomiarach sytuacyjno-wysokościowych); Luty, I. 1989b (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (szkic planu, przekrój i opis inwentarzowy).

Źródła

(brak informacji o źródłach)

Opracowali

Jerzy Grodzicki
Izabella Luty