Numer inwentarzowy: T.E-12.35
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1692 m n.p.m.
Wystawa otworu: N
WGS84: N49.241168, E19.924251
WGS84: N49d 14.4701m, E19d 55.4551m
WGS84: N49d 14m 28.2s, E19d 55m 27.3s
UTM: Easting 421698, Northing 5454823, Zone 34
W lewym (or.) Zboczu Doliny Małej Łąki, w północno-wschodnim zboczu Małołączniaka, w ścianach opadających z Kotlin do Niżniej Świstówki.
Drogi dojścia
Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki do Niżnej Świstówki. Dochodzimy do piargu kilkanaście metrów poniżej dolnego otworu Jaskini Przy Przechodzie T.E-12.38 i kierujemy się na prawo trawiastym zachodem w górę. Po lewej stronie mijamy kolejno otwory Jaskini przy Jędrusiowej Dziurze T.E-12.45, Schronu pod Jędrusiową Dziurą T.E-12.44, a dalej po prawej samej Jędrusiowej Dziury T.E-12.43. Kilkadziesiąt metrów wyżej wysokość ściany nad zachodem maleje do kilku metrów i tędy łatwą wspinaczką przechodzimy do szerokiego pasa stromych traw, którymi podchodzimy kolejne kilka metrów w górę (to miejsce można również osiągnąć przechodząc przez Jaskinię Przy Przechodzie T.E-12.38 do jej górnego otworu, a następnie wzdłuż górnej krawędzi wspomnianego wyżej szerokiego pasa traw trochę pod górę ku N, mijając po drodze Studnię Przy Przechodzie T.E-12.39). Dalej podchodzimy 5-cio metrowym, pionowym progiem do kolejnego, bardzo wąskiego, poziomego pasa traw. Bardzo eksponowanym terenem idziemy kilkadziesiąt metrów na S. Za kosodrzewiną schodzimy nieco w dół, a następnie kilka metrów w górę do piarżystego żlebu urywającego się pionową ścianą, opadającą do dolnego otworu Jaskini Przy Przechodzie T.E-12.38. Piargiem podchodzimy kilkadziesiąt metrów w górę. Pomiędzy najwyższym jego punktem, a spiętrzającym się na wprost progiem znajduje się niewidoczny z dołu lej z wejściem do Jaskini Wilczej (T.E – 12.64). Stąd wspinamy się (III) około 23 m w górę - najpierw w linii żlebu, później nieco na lewo do widocznego niewielkiego otworu rozwiniętego na poziomym pęknięciu, nad którym spiętrza się pionowa ściana. Jaskini Wilczej (T.E – 12.64) wspinamy się (III) około 23 m w górę - najpierw w linii żlebu, później nieco na lewo do widocznego niewielkiego otworu rozwiniętego na poziomym pęknięciu, nad którym spiętrza się pionowa ściana. Przed otworem znajduje się niewielka półka kontynuująca się na prawo (or.) kilkumetrowym, zwężającym się trawnikiem na lewo zaś łącząca się po 5-ciu metrach ze żlebem. W czasie powrotu przydatna asekuracja.
Opis jaskini
Półokrągły otwór o wymiarach 1,0x0,7 m wiedzie na SE do zwężającego się korytarzyka, który po dwóch metrach wyprowadza w wysokiej na metr, niewielkiej salce (1x2 m), o dnie zasłanym rumoszem. Stąd ku N prowadzi wąska (0,5 - 0,8 m), 8 m długa pochylnia, przechodząca na końcu w niedostępną szczelinę (0,2x0,4 m), stanowiącą najniższy punkt jaskini. Przed końcem pochylni po prawej (or.) stronie widoczna jest równoległa, szersza (około 2 m) lecz ze względu na swoją niewielką wysokość niedostępna pochylnia, kontynuująca się zarówno w górę jak i w dół.
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach jednostki Ździarów (fałd Czerwonych Wierchów). Namulisko występuje od otworu do salki i w najniższym punkcie jaskini. Tworzy je rumosz wapienny z domieszką gleby. Jest wilgotno. W czasie opadów równoległą pochylnią spływa woda. Zimą do samego dna sięga częściowo zlodowaciały śnieg zamykając prawie cały przekrój pochylni poniżej salki. Latem wyczuwa się bardzo silny wywiew zimnego powietrza, co jest efektem łączności z systemem Wielkiej Śnieżnej poprzez Lodowy Kominek w Partiach za Kolankiem. Zimą cyrkulacja się odwraca. Światło dociera do pierwszego metra pochylni. Przy otworze występują rośliny kwiatowe, a na prawej ścianie korytarzyka wstępnego mchy i porosty.
Historia
Historia eksploracji
Opisywany obiekt został odkryty w dniu 22 października 1982 r. przez A. Wilczka i I. Felisiaka z AKG Kraków podczas pomiarów sytuacyjno-wysokościowych otworów położonych w tej okolicy, przeprowadzanych przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH przy współpracy OW PTPNoZ i AKG. Został w 1982 r. udokumentowany przez I. Luty, a jego szkicowy plan i opis zamieszczony został w archiwalnym opracowaniu OW PTPNoZ “Jaskinie Doliny Małej Łąki (część B)”. Do 1 czerwca 1996 r. jaskinia znana była jako dwumetrowej długości szczelina zamknięta zawaliskiem. Wtedy to okazało się, że po usunięciu kilku większych want jaskinia kontynuuje się pochylnią zasypaną śniegiem, którą wyeksplorowano do końca (R. Mateja, J. Szczepański oraz M. Wierzbowski). 24-25 września 1997 r. M. Gignal, R. Mateja, M. Wierzbowski, A. Zaworonek wykonali pomiar współrzędnych otworu w stosunku do otworu Jaskini Śnieżnej T.E-13.01 (system Wielkiej Śnieżnej). Na podstawie dymienia przeprowadzonego 25 lipca 1998 r. stwierdzono łączność jaskini z systemem Wielkiej Śnieżnej poprzez Lodowy Kominek w Partiach Za Kolankiem. W akcji wzięli udział G. Dokurno i R. Mateja od strony Partii Za Kolankiem oraz W. Kraszewski i M. Wierzbowski obserwujący ścianę. 27 lipca 1998 r. jaskinię nieznacznie pogłębiono (W. Kraszewski i R. Mateja).
Historia dokumentacji
12 września 1999 r. jaskinia została skartowana przez zespół w składzie R. Mateja i M. Wierzbowski. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował M. Wierzbowski.
Bibliografia
Luty, I. 1982b (informacja o odkryciu, bez nazwy); Luty, I. 1989a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapce i rysunku ściany, historia); Mateja R. 1998 (opis eksploracji); Fuja D. 1999a (informacja o dymieniu); Jaskinie TPN 2000 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Marek Wierzbowski