Dziura pod Smrekiem

    Trójkątny otwór (0,5x0,7 m) wiedzie do rozszerzającego się, niskiego korytarza biegnącego ku SW. Po kilku metrach na prawo widać bardzo ciasny, częściowo zasypany gruzem otwór bocznej odnogi. Omijamy go i przechodzimy pod obniżeniem stropu skośnie na lewo. Za obniżeniem, na lewo wstecz biegnie ślepo zakończona szczelina. Biegnący na wprost korytarz (nazywany Górnym) jest dalej obszerny, wznosi się stromą pochylnią i po około 10 m kończy się zawaliskiem głazów.

    Przed pochylnią, ku NW w dół, wiedzie przełaz do równoległego Dolnego Korytarza. Na lewo prowadzi on do niskiej komory zakończonej wąskimi, zamulonymi szczelinami, na prawo zaś doprowadza po kilku metrach do rozgałęzienia. Prawa odnoga łączy się zaraz z korytarzem wejściowym, a na wprost dochodzimy do wyraźnego zwężenia. Stąd na lewo przez Kręty Zacisk (dwa ostre zakręty rozdzielone 0,4 m prożkiem) dostajemy się do obszerniejszego, stromo opadającego korytarza. Po około 2,5 m zakręca on pod kątem prostym w prawo i zaraz znów na lewo. Nieco dalej przechodzi w wąską, niedostępną szczelinę, biegnącą w kierunku Jaskini Gankowej T.F-09.22.

    Jaskinia powstała na równoległych szczelinach w wapieniach malmo-neokomu (?) wierchowej serii autochtonicznej. Wójcik (1966a) zalicza ją do IV piętra, spośród sześciu wydzielanych przez niego w Wąwozie Kraków. Korytarze są myte, na ścianach występują różne formy naciekowe. W górnej części jaskini dominują nacieki grzybkowe, w Dolnym Korytarzu widać polewy i żebra kalcytowe, niewielkie stalaktyty, a także mleko wapienne. Za Krętym Zaciskiem zachowały się (również na dnie) grube pokrywy mleka wapiennego i stalaktyty.

    Przy otworze namulisko stanowi próchnica, głębiej – gruz wapienny, pod którym wg Wójcika (1966a) znajduje się piaszczysto-żwirowe rumowisko rzeczne. W głębi Dolnego Korytarza osad jest częściowo gliniasty ze żwirem kwarcowym, widać też wanty odpadłe od stropu, połamane polewy naciekowe oraz nagromadzenia dużych kości.

    Jaskinia jest zwykle wilgotna, po opadach w Dolnym Korytarzu tworzą się kałuże. Zimą partie przyotworowe wymarzają. Ze szczeliny końcowej wyczuwa się bardzo silny przewiew. Światło sięga około 5 m w głąb.

    Roślinność kwiatowa występuje w otworze, a do około 2,5 m – mchy i porosty. W dniu 23 lipca 1977 r. podczas prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ Teresa Bielska zebrała następujące gatunki roślin (oznaczenia mszaków wykonała J. Mickiewicz):

kwiatowe: Soldanella carpaticaVierh., Viola bifloraL., Leontopodium alpinum Cass., Aconitum callibotryon Rchb., Arabis arenosa Scop., Campanula polymorpha Witasek, Galium anisophyllumVill., Saxifraga caesia L., Androsace chamaejasme Wulf., Paris quadrifolia L., Bellidiastrum michelii Cass., Carduus glaucus Bmg., Parnassia palustris L., Carex ornithopoda Willd., Carex sempervirens Vill., Phyteuma spicatumL., Polygala brachypteraHay, Pimpinella maior Huds., Clematis alpina Mill., Festuca versicolor Tausch., Linum extraaxillare Kit., Adoxa moschatellina L.,

paprocie: Asplenium viride Huds., Cystopteris fragilis Bernh., Polystichum lonchitis Roth., Lycopodium selago L.,

mszaki: Distichium montanum Hag., Ctenidium molluscum Mitt., Eurhynchium riparioides Richard, Grimmia sp.

    W jaskini występują muchy, ich poczwarki i larwy, kosarze oraz pająki. Znaleziono także odchody nietoperzy.