Dziura pod Smoczą Jamą

    Owalny otwór schroniska ma 2 m szerokości i 2,5 m wysokości. Za nim w głąb skały prowadzi prosty korytarzyk o długości około 8 metrów, który po 3 metrach nieco zwęża się, a następnie rozszerza do 3 metrów. Przy końcu następuje gwałtowne obniżenie stropu i ostatni odcinek korytarza przekształca się w wąską, niską szczelinę, zamkniętą namuliskiem. Około 1,5 m przed jej końcem, w stropie korytarza otwiera się wąski, szczelinowy kominek o wysokości 4,5 m.

    Grota powstała w wapieniach urgonu wierchowej serii autochtonicznej.

Namulisko gruzowo-gliniaste pokrywa płaskie, równe dno.

    Korytarz jest widny i suchy, kominek jest wilgotny. Przewiew nie występuje, cała grota jest w zasięgu wymarzania.

    Badania roślinności przyotworowej prowadzone przez T. Bielską w dniu 17.07.1978 r. wykazały występowanie następujących gatunków roślin:

kwiatowe – Delphinium oxysepalum Borb. et Pax, Campanula polymorpha Witasek, Taraxacum officinale Web., Galium anisophyllum Vill., Arabis halleri L., Poa alpina L., Viola biflora L., paprocie: Asplenium trichomanes L., Asplenium ruta-muraria L., Asplenium viride Huds, Cystopteris fragilis Bernh.

Mszaki – Marchantia polymorpha L., Neckera crispa (L.) Hedw., Mnium orthorrynchum Br. eur., Barbula convoluta Hedw., Bryum capillare L.. Mchy występują do 4 m od otworu, glony do końca.

Fauny nie zaobserwowano.

Żmuda badał ubogą roślinność zieloną. Roślinność badała też w trakcie prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ w 1978 r. T.Bielska.

Według Kowalskiego (1953a) „Znana była z pewnością od dawna. Wspomina o niej Ossowski (1882) nazywając Krakowem, przez pomieszanie z nazwą wąwozu, w którym grota znajduje się. W latach 1912 – 1913 opisał ją Żmuda, który zbadał też ubogą roślinność zieloną. Na mapie W.I.G. i w przewodniku Zwolińskiego (1951) oznaczono ją jako Grotę Żółtą.”

Jaskinia jest często wymieniana w przewodnikach turystycznych przy okazji opisu Smoczej Jamy.

8 lipca 1994 r. obserwacje terenowe oraz pomiary wykonał J. Grodzicki przy współpracy M. Grodzickiego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował J. Grodzicki.

Ossowski, G. 1882a (wzmianka o grocie Kraków); Ossowski, G. 1882b (ditto); Ossowski, G. 1882c (ditto); Żmuda, A. 1915a (opis groty i roślinności zielonej); Żmuda, A. 1916a (ditto); Wrzosek, A. 1933 (wzmiankuje); WIG 1938 (lokalizacja na mapie 1:20.000 pod nazwą Żółta Grota); Zwoliński, T. 1951 (wzmiankuje pod nazwą Grota Żółta); Berezowski, S. 1953 (wzmiankuje pod nazwą Żółta); Kowalski, K. 1953a (opis inwentarzowy, plan); Kowalski, K. 1955a (dane morfometryczne); Zwoliński, T. 1958 (opis dojścia pod nazwą Żółta); Guzik, K. 1959 (lokalizacja na mapie geologicznej 1:10.000 pod nazwą Żółta Grota);Wójcik, Z. 1960b (wzmiankuje); Zwoliński, S. 1961 (wzmiankuje); Wójcik, Z. 1966a (dane geologiczne, wysokość); Zwoliński, T. 1966 (opis dojścia pod nazwą Żółta); Wójcik, Z. 1968 (wzmiankuje); Wójcik, Z. 1969a (dane geologiczne i morfologiczne); Kotański, Z. 1971 (wzmiankuje); Nyka, J. 1972 (opis dojścia, długość); Zwoliński, S. 1973 (opis dojścia); Tatry Polskie 1976 (lokalizacja na mapie); Nyka, J. 1978, 1979 (opis dojścia, długość pod nazwą Żółta Dziura); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10.000); Zwoliński, S. 1987 (wzmiankuje); Jaskinie TPN 1994 (plan i opis inwentarzowy); Cywiński, W. 1996 (wzmianka o położeniu w przewodniku szczegółowym); Bielska, T., Mickiewicz, J. 2000 (flora).

: Grodzicki, J. i in. 1999 (zmiany antropogeniczne).

Jerzy Grodzicki

Jerzy Grodzicki