Dziura pod Raptawicą

    Myty otwór niszy wstępnej (3) ma około 3,5 m szerokości i ponad 1,5 m wysokości. W N części niszy widać dwie krótkie szczeliny, natomiast na wprost, ku NW prowadzi 5-metrowy, ciasny (0,8x0,5 m) korytarzyk o gliniastym dnie. Uchodzi on do korytarza głównego, rozwiniętego na prostopadłej szczelinie o kierunku SW-NE. Korytarz ma 20 m długości, jest niski, w najwyższej części jego wymiary wynoszą 0,9x0,9 m. Na lewo – w kierunku Jaskini Mysiej – kończy go niebawem zawalisko. Czołgając się tym korytarzem na prawo, mijamy krótką wąską szczelinę po lewej stronie, następnie biegnący na prawo nieco wstecz 7-metrowy niski ciąg, uchodzący na powierzchnię w pobliżu niszy otworem o wymiarach 0,9x0,2 m, prawie całkowicie zasypanym glebą. Dalej, po następnych 5 m, również na prawo biegnie 4-metrowy korytarzyk zasłany rumoszem, zakończony otworem (1) o kształcie dziurki od klucza (0,7 m szerokości i1,2 m wysokości); na wprost natomiast – główny ciąg uchodzi ciasnym otworem (2) o szerokości 0,8 i wysokości 0,4 m. 

   Grota została wymyta na systemie szczelin w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej. Jej ściany są gładkie. Namulisko buduje glina piaszczysta z domieszką gruzu wapiennego. Na osadach w kilku miejscach widać kości zwierząt znacznych rozmiarów oraz kości i odchody gryzoni. Przy otworach występuje gleba. Wg Wójcika (1966a), podobnie jak w innych jaskiniach systemu krasowego Mylnej, namulisko buduje allochtoniczne rumowisko rzeczne o składzie zbliżonym do osadu w dnie Potoku Kościeliskiego oraz wapienny gruz autochtoniczny. W ciasnych miejscach przeważa drobnoziarnisty piasek kwarcowy zmieszany z iłem. Kowalski (1953a) zauważył na namulisku świeże kości zwierzęce, m. in. część szkieletu owcy.

   Grota jest wilgotna. Światło rozproszone sięga prawie wszędzie, tylko w głębi korytarza głównego jest ciemno. Pomiędzy otworami wyczuwa się niekiedy przewiew, zależny od warunków atmosferycznych. Rośliny kwiatowe rozwijają się przy otworach (głównie trawy), wewnątrz spotyka się mchy i porosty. Faunę reprezentują komary oraz ćmy, jesienią i zimą – zespół owadów trogloksenicznych.