Drogi dojścia
Z Kuźnic idziemy zielono znakowaną drogą wiodącą na Myślenickie Turnie do miejsca, gdzie opuszcza ona dno Kasprowego Potoku (jest tu duży zakręt na prawo i zaraz, nieco wyżej, na lewo), dalej wyraźną, nieznakowaną ścieżką, która prowadzi grzbietem nad zachodnim zboczem tego potoku. Po około 400 m od zejścia ze szlaku skręcamy w lewe odgałęzienie ścieżki i niebawem przechodzimy przez suche koryto potoku na przeciwległy stok - zbocze Zawraciku Kasprowego. Wznosimy się następnie mniej wyraźną percią wśród piargów pod ścianami. Około 20 m na lewo od perci, w górze, w pobliżu ujścia drugiego od dołu żlebu, widać poszukiwany otwór z dużą wantą. Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór ma 2,3 m szerokości i 0,9 - 1,5 m wysokości. Prowadzi do niewielkiego schronu utworzonego pod ścianą żlebu, w zawalisku.
Dziura powstała w wapieniach malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Zawaliskowy strop tworzą wielkie wanty, pokryte od strony powierzchni glebą. Ściany są gładkie, dno wznosi się lekko. Namulisko tworzy gleba, osad gliniasty oraz rumosz wapienny. Środkową część schronu zajmują wielkie wanty.
Schronisko jest suche. Światło sięga do końca. Przewiewu nie wyczuwa się. W dziurze rozwijają się rośliny kwiatowe (prawie do końca), a także mchy i porosty. Występują owady (m. in. pająki, komary, muchy).
szerokości
Dziura powstała w wapieniach malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Zawaliskowy strop tworzą wielkie wanty, pokryte od strony powierzchni glebą. Ściany są gładkie, dno wznosi się lekko. Namulisko tworzy gleba, osad gliniasty oraz rumosz wapienny. Środkową część schronu zajmują wielkie wanty.
Schronisko jest suche. Światło sięga do końca. Przewiewu nie wyczuwa się. W dziurze rozwijają się rośliny kwiatowe (prawie do końca), a także mchy i porosty. Występują owady (m. in. pająki, komary, muchy).
szerokości
Historia
Historia eksploracji
Schronisko nie było wzmiankowane w literaturze speleologicznej do czasu zinwentaryzowania, być może ze względu na małe rozmiary.
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ zauważył je latem 1978 r. M. Kardaś. Dokumentację sporządziła I. Luty przy współpracy H. Wachowiak w dniu 24 lipca 1979 r. za pomocą busoli Meridian i taśmy parcianej. Ponieważ w późniejszym okresie największa wanta stropowa osiadła, a także zmniejszyła się nieco warstwa stropowa zawaliska, I. Luty skorygowała plan latem 2000 r. używając zestawu Silva i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Kardaś, R. M. 1980a (wzmianka o zinwentaryzowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 2002b (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty