Dziura pod Jaskinią Magurską

    Niski otwór (0,5 m) z zablokowaną w nim wantą wiedzie do opadającego ku SSW, piarżystego korytarza. Ten szeroki na około 2 m lecz niski ciąg przechodzi zaraz w małą komórkę. Stąd ku W wznosi się stromo równie szeroki, około 6-metrowy, piarżysty korytarz. Z niego na lewo można przejść przez niski przełaz do następnej komórki. Jej dno w górnej części tworzy płyta wapienna zapadająca ku NE, która urywa się w kilku miejscach ostrymi krawędziami. Z SE krańca tej komórki można przejść ciasnym, błotnistym korytarzykiem do pierwszej komórki. Komórki te rozdziela spory filar skalny.

    Jaskinia powstała na rozmytych szczelinach w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej (fałd Giewontu). Jej ściany są zwietrzałe, bez nacieków. Ściany ciasnego, błotnistego korytarzyka, biegnącego ku S, są wyszlifowane przez przechodzące tędy prawdopodobnie często duże zwierzę (ślady futra?). Namulisko w przyotworowej, północnej części, tworzy rumosz wapienny, głębiej - glina jaskiniowa, w otworze - odrobina gleby. W osadach występują kości różnych zwierząt, a także odchody nietoperzy i świeże (oraz starsze) odchody dużego zwierzęcia żywiącego się m. in. jagodami. Na odchodach i zbutwiałych deskach widać pleśń.

    Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się przewiew. Światło sięga do kilku metrów od otworu, południowo-zachodnia część groty jest zupełnie ciemna. Nieliczne rośliny kwiatowe i paprocie rozwijają się przy otworze, nieco głębiej sięgają mchy, glony i porosty. Występują owady, nietoperze, gryzonie, a także bywa tu duże zwierzę. Jego świeże odchody znaleziono w komórce, a w głębi groty i w błotnistym korytarzyku - ślady odciśniętego futra.