Dziura nad Wapiennikiem

  Otwór jaskini myty, ma 1 m szerokości i 0,8 m wysokości. Prowadzi do ciasnego korytarza, który po niecałych 2 m zakręca na lewo, a nieco dalej znów ku NE. Po 13 m od otworu korytarz ulega gwałtownemu zwężeniu i nieco dalej szczelina staje się zbyt ciasna do przejścia, choć jej kontynuację widać na znacznym odcinku.

  Jaskinia rozwinęła się na szczelinie w wapieniach triasu (?) jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Na ścianach miejscami występuje mleko wapienne, a także nacieki grzybkowe. Dno przy otworze pokrywa gleba, dalej namulisko gliniaste z domieszką gruzu wapiennego. W materiale allochtonicznym znajdują się dobrze obtoczone okruchy granitów, gnejsów i piaskowców, a także piasek kwarcowy. Materiał ten miejscami tworzy scementowane buły, które można znaleźć zarówno w dnie jak i na ścianach. Świadczy to o dawnym poziomie wypełnienia jaskini osadem. W namulisku spotyka się także kości zwierząt, a na jego powierzchni w kilku miejscach tworzą się błotne lejki. Jaskinia stanowi stary fragment lokalnego podziemnego przepływu części wód potoku Kościeliskiego z okresu, w którym dno doliny znajdowało się na wyższym poziomie.

  Grota jest wilgotna, woda kapie ze stropu i tworzy niewielkie kałuże w obniżeniach dna. Światło sięga ok. 3 m od otworu, przewiewu nie wyczuwa się. W otworze występuje bujna roślinność, głównie trawy i mchy. Przy wejściu spotyka się ślimaki, w głębi występują pająki, komary, ćmy i muchówki. Znaleziono także kości nietoperzy i większych zwierząt (łasic?).