Drogi dojścia
Dnem doliny idziemy do Wyżniej Równi Miętusiej, następnie skręcamy do Wołowego Żlebu, którym wiedzie niewyraźna perć przez maliny i młody las (perć ta dalej trawersuje zbocze w kierunku Małej Świstówki). Opuszczamy ją w malinach za pierwszym lasem i kierujemy się ku SSW, pod pas skałek (leży on w odległości około 150-200 m od cieku żlebu). Dziurę nad Wantulami II odnajdziemy w pobliżu niewielkiego żlebku, na tej samej szczelinie co do Dziura nad Wantulami I (T.D-10.06) położona pod skałami, 8 m wyżej. Dojście nieco trudne, zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Wysoki na kilka metrów otwór w dolnej części ma 1 m szerokości, wyżej zwęża się do 0,5 m. Wchodzimy stromo do góry, do krótkiej szczeliny zamkniętej zawaliskiem. W jej środkowej części widać wielki, zaklinowany głaz. Strop szczeliny wznosi się za liną okapu otworu.
Szczelina powstała w wapieniach malmo-neokomu (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Jest nieco rozmyta. Jej dno i strop budują wanty. Wilgotność i przewiew zależą tu od warunków atmosferycznych. Światło, podobnie jak roślinność (głównie mchy i porosty) sięga do końca.
Historia
Historia dokumentacji
Szczelina została zbadana przez M. Burkackiego i T. Żuławnika w dniu 27 września 1988 r. podczas akcji poszukiwawczej Speleoklubu Warszawskiego PTTK prowadzonej w porozumieniu z OW PTPNoZ. Nie przeprowadzono wtedy pomiarów, M. Burkacki sporządził jedynie szkic planu i przekroju oraz zebrał obserwacje terenowe. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Szkic planu (na podstawie materiałów terenowych M. Burkackiego) opracowała I. Luty.
Szkic planu (na podstawie materiałów terenowych M. Burkackiego) opracowała I. Luty.
Bibliografia
Kronika 1988c (wzmianka o udokumentowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1996 (szkic planu, przekroju i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty