Dziura nad Szlakiem

Informacje ogólne

Numer inwentarzowy: T.E-11.45
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1593 m n.p.m.
Wystawa otworu: W

Dane morfometryczne

Długość: 11.0 m
Deniwelacja: 6.2 m (+6.2 m )

Współrzędne geograficzne

WGS84: N49.243945, E19.908740
WGS84: N49d 14.6367m, E19d 54.5244m
WGS84: N49d 14m 38.2s, E19d 54m 31.5s
UTM: Easting 420574, Northing 5455148, Zone 34

Lokalizacja otworu

Dolina Miętusia, prawym orograficznie zboczu Doliny Miętusiej, w masywie Kobylarzowej Turni (wg mapy TATRY POLSKIE 1984) nazywanym również masywem Skrajnej Małołąckiej Turni (wg Cywińskiego, 1995).

Dokumentacja graficzna

Drogi dojścia

Otwór znajduje się nad Kobylarzowym Zachodem, w niewielkim, stromym żlebku wciętym w południowy skraj muru skalnego o przebiegu SSW-NNE. Żlebek widać z niektórych odcinków niebiesko znakowanego szlaku. Szlakiem tym dochodzimy w Kobylarzowym Żlebie do miejsca, gdzie po lewej stronie widać południowe zakończenie wspomnianego muru skalnego i przerwę w kosodrzewinie zarastającej żleb. Skręcamy na lewo pod skały, dalej idziemy kilkadziesiąt metrów percią wiodącą pod nimi i skręcamy na prawo (ku E) do małego żlebku. Pokonujemy w nim śliski, kilkumetrowy próg i dalej stromo do góry docieramy wprost do otworu położonego w skalnym ograniczeniu żlebku. W dojściu trudności II, zwiedzanie łatwe.

Opis jaskini

    Otwór o wymiarach około 1,6 x1,5 m prowadzi do komory (4x2,7 m), z której nad śliskim, prawie 3-metrowym progiem odchodzi do góry zwężający się, szczelinowy korytarzyk z małym prożkiem, zakończony ślepo.

    Schronisko rozwinęła się na szczelinie tektonicznej o kierunku WSW-ENE w wapieniach serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są częściowo rozmyte. Namulisko tworzy autochtoniczny gruz wapienny i gleba, a w górnej szczelinie - nieco gliny.

    Schronisko jest wilgotne, po opadach rynienkami na południowej ścianie ścieka woda. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga do końca. Roślinność kwiatowa występuje w komorze. Ściany pokryte są glonami i mchami. Faunę reprezentują owady i ślimaki.

Historia

Historia eksploracji

W literaturze brak wcześniejszych wzmianek o schronisku. Zostało ono udokumentowane w dniu 29 lipca 1986 r., podczas obozu poszukiwawczego Speleoklubu Warszawskiego, przez zespół I. Luty, K. Wardakowski, przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej.

Historia dokumentacji

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich PTPNoZ pomiary położenia otworu wykonała w lipcu 1998 r. I. Luty przy współpracy D. Bocheńskiej, używając zestawu Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Bibliografia

Luty, I. 1987 (informacja o zbadaniu, plan i przekrój z błędnie zaznaczonym kierunkiem północy); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój z błędnie zaznaczonym kierunkiem północy i opis inwentarzowy).

Źródła

(brak informacji o źródłach)

Opracowali

Jerzy Grodzicki
Izabella Luty