Dziura nad Studnią

   Nieregularny w kształcie, szczelinowaty spory otwór prowadzi do opadającego w głąb korytarza, w którym blisko otworu znajduje się 1 m próg. Dalej korytarz rozszerza się w salkę. Na wprost kontynuuje się coraz ciaśniejsza szczelina, której dno najpierw się wznosi, a następnie opada. Strop szczeliny obniża się. Po około 3 m gruz skalny blokuje niemal cały jej przekrój, uniemożliwiając dalsze posuwanie się. Dnem salki możemy też zejść w lewo, czołgając się pod obniżeniem stropu do jej niższego odgałęzienia. Stąd w prawo w dół przecisnąć się można jeszcze 2,5 m, aż gruz i bloki uniemożliwią dalsze przejście. Po lewej natomiast natrafiamy na ślepą studzienkę wśród bloków o długości 1,7 m Za studzienką zbyt ciasne dla człowieka szczeliny kontynuują się do powierzchni (widać światło). Studzienka stanowi najgłębszy punkt jaskini (-6,2 m).

   Jaskinia rozwinięta jest w wapieniach malmo-neokomu jednostki Ździarów przy jej nasunięciu na jednostkę Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów), wzdłuż płaszczyzn uławicenia i spękań tektonicznych, nieco rozmytych przez wodę. Ma ona charakter zawaliskowy. Istnieją możliwości dalszej eksploracji poprzez rozkopywanie zawaliska. Miejscami występują nacieki grzybkowe. Namulisko stanowią wanty i gruz wapienny, w okolicy otworu występuje nieco gliny.

   Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Światło dostaje się przez otwór, a także przez szczeliny w rejonie ślepej studzienki 1,7 m Sięga ono do salki, tak, że tylko w odchodzących od niej korytarzykach panuje zupełna ciemność. W otworze występują trawy, a we wstępnym korytarzyku mchy i glony. Fauna nie była obserwowana.