Numer inwentarzowy: T.G-22.02
Gmina: Bukowina Tatrzańska (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1450 m n.p.m.
Wystawa otworu: SE
WGS84: N49.223056, E20.059444
WGS84: N49d 13.3834m, E20d 03.5666m
WGS84: N49d 13m 23.0s, E20d 03m 34.0s
UTM: Easting 431514, Northing 5452678, Zone 34
Tatry Wysokie, Dolina Roztoki, na lewym orograficznie zboczu Doliny Roztoki, w południowo wschodnim zboczu Wołoszyna.
Drogi dojścia
Od Wodogrzmotów Mickiewicza idziemy zielono znakowanym szlakiem Doliną Roztoki. Szlak doprowadza nas do polany Nowa Roztoka. Mijamy polanę i pozostajemy po lewej stronie potoku. Około 50 m. przed Żlebem Koryto skręcamy w prawo i podchodzimy zalesionym zboczem Wołoszyna aż do spiętrzenia skał, wyznaczającego jednocześnie górną granicę lasu. W skałach znajduje się duży otwór widoczny z kilku miejsc na szlaku w Dolinie Roztoki powyżej Polany Nowa Roztoka. Dojście nieco uciążliwe (miejscami gęste łany kosodrzewiny), zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór ma szerokość około 12 m, a wysokość około 7 m. Za otworem rozwija się korytarz o długości 10 m o wznoszącym się spągu, stopniowo zwężający się do szerokości i wysokości 2 m. Prawą część korytarza zamyka ściana nachylona pod kątem około 45°.
Dziura rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Genezę obiektu należy prawdopodobnie łączyć z procesami wietrzenia mrozowego. Obiekt może być młodą holoceńską formą geomorfologiczną. Ściany są lite, w kilku miejscach zwietrzałe. Lewa część korytarza zasłana jest autochtonicznym gruzem skalnym. W okolicach otworu występuje humus.
Dziura jest widna i wilgotna. Występuje w niej deszcz podziemny, szczególnie obfity w głębi, gdzie po ścianie sączy się niewielki, stały ciek wodny. W zimie powstają w niej liczne nacieki lodowe. Mikroklimat obiektu jest statyczny. Jesienią (koniec listopada) obserwowano stagnujące ciepłe powietrze pod stropem w tylnej części jaskini.
W schronisku rozwija się bujna roślinność sięgająca połowy korytarza. Stwierdzono tu m. in. Pinus mugo, Vacinium vitis-idea, Calamagrostis sp., Erica vulgaris, Ranunculus platanifolius, a glony, porosty i mchy w całej jaskini.
Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, jednak 28 listopada 1996 r. pod stropem w tylnej części jaskini obserwowano hibernującego nietoperza.
Historia
Historia eksploracji
Dziura mogła być znana od dawna. Jej otwór jest dobrze widoczny z kilku miejsc znakowanego szlaku wiodącego Doliną Roztoki. Może jej dotyczyć informacja z Kroniki Klubu Grotołazów (1952) o grotach granitowych w Wołoszynie. Pierwszego udokumentowanego zwiedzania obiektu dokonał T. Zwijacz-Kozica 21 sierpnia 1996 roku nie stwierdzając śladów wcześniejszych wejść.
Historia dokumentacji
Dokumentację sporządził T. Zwijacz-Kozica 28 listopada 1996 r. Pomiary wykonano busolą Frieberg i taśmą parcianą. Zaktualizował T. Zwijacz-Kozica (2009 r.).
Plan opracował T. Zwijacz-Kozica.
Bibliografia
Kronika 1952 (domniemana wzmianka bez podania nazwy); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis inwentarzowy); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Zwijacz-Kozica
