Dziura nad Nową Roztoką

   Otwór ma około 5 m. szerokości i osiąga wysokość 4 m. Za otworem znajduje się wznoszący się korytarz o długości 6 m i szerokości początkowej 4,5 m zwężający się do szerokości 1,5 m, w połowie przecięty progiem o wysokości 1,8 m. Lewą część korytarza stanowi półka skalna wznosząca się nad spągiem około 1,5 m.

   Dziura rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich, jej rzeźbę kształtują procesy erozji i wietrzenia mrozowego. Na spągu występują autochtoniczne kamienie i gruz skalny, a w otworze humus. Ściany są lite, w kilku miejscach zwietrzałe.

    Dziura jest widna, światło dzienne dociera do końca korytarza. Jest wilgotna, w kilku miejscach ze stropu przesączają się pojedyncze krople wody. W zimie tworzą się tu liczne nacieki lodowe. Roślinność rozwija się w całej grocie, przy końcu obserwowano glony, porosty i mchy; bliżej otworu roślinność zieloną.