Dziura nad Jaskinią Raptawicką II

   Myty otwór ma 0,6 m szerokości i 0,9 m wysokości. Prowadzi do ciasnego, lekko meandrującego, poziomego korytarza, w którym po 2,4 m mijamy odchodzącą na prawo 1-metrową kwadratową wnękę, a następnie po obu stronach – krótkie, ukośnie przebiegające szczeliny (tu korytarz jest nieco szerszy). Dalej staje się on coraz ciaśniejszy, ale wyższy, a po niecałych 15 metrach spotykamy zacisk o średnicy 0,3 m – miejsce zwężone przez nacieki i fragment tzw. „fałszywej podłogi”. Za zaciskiem następuje małe rozszerzenie na ukośnej szczelinie i ciąg po prawie 3 m kończy się ślepo.

   Jaskinia rozwinęła się na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej. Stanowi jeden z fragmentów podziemnych przepływów Potoku Kościeliskiego. Ściany są gładkie, myte, występują na nich niewielkie nacieki oraz polewy, a za zaciskiem – nieco mleka wapiennego i małe pola ryżowe. Na ścianach korytarza widać przytwierdzone do nich resztki poziomej skorupy naciekowej. W jego końcowym fragmencie, 20 cm nad gliniastym namuliskiem, zachował się poziom „fałszywej podłogi”, którą stanowi polewa około 5 cm grubości, zbudowana z krystalicznego kalcytu, przyrośnięta do ścian. Pierwotnie polewa ta cementowała namulisko, później wypłukane przez wodę.

Namulisko jest gliniasto-gruzowe, z fragmentami polewy, przy otworze występuje odrobina gleby. Na osadach znaleziono szczątki kostne małych zwierząt (prawdopodobnie gryzoni) oraz ich odchody. Wójcik (1966a) podaje, że na dnie widoczne są niescementowane osady ilaste zmieszane z allochtonicznym żwirowiskiem rzecznym i kośćmi ssaków. Fragmentarycznie nad tymi osadami zachowały się scementowane piaski oraz warstwowane pokrywy kalcytowe.

    Końcowa część jaskini jest ciemna i wilgotna. Brak roślinności zielonej; rośliny kwiatowe rozwijają się jedynie przed otworem. Faunę reprezentują owady oraz gryzonie. Kowalski (1953) zauważa, że jaskinia służy za schronienie gryzoniom, na co wskazuje trawa wciągnięta do wnętrza. Kowalski (1955a) wymienia dla Dziury nad Raptawicką (nie podając której) gatunek Stenophylax permistus (Mc Lachlan).