Dziura nad Doliną Strążyską

  Otwór jest obszerny, skośny, widoczny z Zakopanego i z Polany Strążyskiej. Ma około 4-5 m wysokości i 1,5 m szerokości. Prowadzi do obszernej komory o długości około 10 m i szerokości 3 m, o dnie przy otworze pochylonym ku NW, w głębi prawie płaskim. Z komory na E i na W odchodzą dwa 2-metrowe niskie korytarzyki. Południowa, pochylona ku N ściana komory jest urzeźbiona dobrze wykształconymi żłobkami krasowymi. W jej wschodniej części, około 3 m nad podstawą ściany widać owalne okno (0,5 m szerokości i 0,9 m wysokości). Prowadzi ono do ciasnego korytarzyka wznoszącego się kaskadami. Tuż za ostrą krawędzią okna jest duży marmit, zajmujący cały przekrój korytarza. W odległości 4 m od okna przechodzimy przez zacisk (0,3x0,26 m). Za nim korytarz kontynuuje się jeszcze około 5,5 m. Kaskadki mają tu 0,2-0,7 m wysokości. Wszystkie zagłębienia wypełnia woda. Przed zakończeniem korytarz rozszerza się i nieco zakręca w prawo. Kończy się on szczeliną zbyt ciasną do przejścia. Na jego ścianach miejscami występują nacieki grzybkowe. Na prawo od ściany z oknem, przez pochyłe prożki dostajemy się do kilkumetrowego, śliskiego komina (III). W jego górnej części widać ślady gliny i drobnego rumoszu. Po prawej stronie znajduje się filar, który oddziela w kominie ucho skalne. Nad nim przekrój komina znacznie zwęża zaklinowana wanta, znad której sypie się rumosz i glina. Wanta jest ruchoma i zachodzi niebezpieczeństwo oberwania się zawaliska. Ponad wantą widać niewielkie rozszerzenie. Komin skierowany jest ku powierzchni.

 Jaskinia powstała w wapieniach urgonu płaszczowiny Giewontu. Rozwinęła się wzdłuż stromo zapadających warstw, po upadzie (upad około 60^oN), na skrzyżowaniu z pęknięciem o kierunku N-S, przecinającym prawie pionowo masyw. Pęknięcie to zaznacza się wyraźnie w postaci uskoku grani oraz długiego komina w ścianie Giewontu. W dolnej jego części utworzyły się małe jaskinie. Korytarz kaskadowy rozwinął się w poprzek warstwy i sięga nieco dalej w głąb masywu. Odprowadza on prawdopodobnie wody opadowe spływające pęknięciem.

  Ściany i strop komory są zwietrzałe. W głębi występują liczne formy erozyjne. Występują też nacieki grzybkowe. Dno komory przy otworze jest skaliste, częściowo pokryte glebą, w głębi namulisko gliniasto-gruzowe. Leżą na nim porozrzucane gałęzie, widać też odchody kozie. W korytarzyku odchodzącym od komory ku E pokrywę dna stanowi rumosz wapienny, a w korytarzyku zachodnim – mokra glina jaskiniowa. W marmicie oraz w kałużach korytarza kaskadowego znajduje się dobrze obtoczony żwir autochtoniczny, a w jego końcowej części – namulisko gliniaste, miejscami scementowane.

  Światło rozproszone sięga prawie do końca. Grota jest wilgotna, woda kapie ze stropu. W korytarzu kaskadowym zaobserwowano przy słonecznej pogodzie niewielki przepływ. W korytarzu tym wyczuwa się przewiew ze szczeliny końcowej.

  Rośliny kwiatowe występują do około 6 m, dalej widać mchy i wątrobowce. W całej komorze i kominie rozwijają się glony.

Jaskinia jest miejscem częstego pobytu kozic (odchody w namulisku). Stwierdzono ponadto występowanie pająków, ślimaków i much.