Drogi dojścia
Opis jaskini
Opis wg Kowalskiego(1953a): Schronisko rozpoczyna się wiszarem skalnym 11 m szerokim, znajdującym się ponad dość połogim stokiem,porosłym lasem świerkowym. Wiszar ten Jest bardzo niski, zasypany przez gruz i ziemię, obsuwające się z góry skał. W jego południowym końcu znajduje się szeroki, lecz w znacznej części prawie pod strop wypełniony otwór, którym z trudem przedostać się można w głąb. Końcowa część jaskini Jest to komórka 11 m długa, 4 m szeroka, a 1 - 1,5 m wysoka (. . . ) Na stropie widoczne są utwory mleka wapiennego, niewielkie i bardzo miękkie.
Jaskinia nie ma charakteru typowo krasowego, powstała ona na granicy warstw o różnej odporności: tworzących strop szarych wapieni z czerwonymi rogowcami oraz widocznych w tylnej ścianie margli (Kotański 1971, Kowalski 1953a, Wójcik 1957b). Skały te kontaktują tektonicznie, margle są, silnie spękane i sprasowane, a wapienie tworzą wielkookruchową brekcję tektoniczną (Wójcik 1957b). Wapienie należą do górnego liasu płaszczowiny reglowej środkowej (choczańskiej), łuski Bramy Kantaka, a nasunięte są na margle neokomu łuski Kiry Miętusiej wchodzącej w skład jednostki Bobrowca płaszczowiny reglowej dolnej (kriżniańskiej) (Kotański 1971).
Głazek (1987) wiąże powstanie jaskini (jak też Dziury Stanikowej Woźnej) z działaniem wody zamarzającej w strzaskanych marglach, wysadzanych ciśnieniem górotworu spod przykrywających je wapieni. Wiek jaskini określa on na schyłek ostatniego zlodowacenia.
Namulisko w części przyotworowej składa się z gleby z rumoszem (Kowalski 1953a). W dalszej części występuje glina, rumosz i otoczaki wapieni, co szczegółowo opisuje Wójcik (1957b). Otoczaki wapieni pod względem frakcji odpowiadają żwirom, a czasem głazikom. Znajdują się one w niewielkim zagłębieniu o kształcie miseczkowym, o średnicy około l m. Żwiry w niej znajdujące się zupełnie pozbawione są gliny jaskiniowej, znaleźć ją można jedynie w spągu miseczki. Granice tego zagłębienia nie mają kształtu zdecydowanie okrągłego. Zagłębienie ze żwirem otoczone jest gliną z ostrokrawedzistymi okruchami takich samych wapieni, jakie tworzą żwiry. Poza granicą miseczki w promieniu 10 cm nie znajdziemy żwirów w ogóle. Przekopując to zagłębienie przekonamy się, ze żwiry w głębszych partiach są bardzo słabo obtoczone, a około10 cm od powierzchni jednostronnie obtoczone okruchy tkwią już w glinie jaskiniowej. Za tą strefą w głębi znajduje się taki sam gruz wapienny w glinie, jaki otacza zagłębienie wypełnione żwirem (op. cit. ). Odpadające od stropu okruchy wapieni poddawane są obróbce na miejscu w opisywanym powyżej zagłębieniu przez wody dopływające okresowe szczelinami (silne deszcze, roztopy) z wyższej części żlebu (Wójcik 1957b, 1966a). Wójcik w czasie prac terenowych w r 1956 znalazł we wschodniej części jaskini kości kuny; żuchwę i kręgi wyglądające na różnowiekowe oraz inne (Z. Wójcik 1956 - mat. arch. ). Aktualnie na powierzchni namuliska zalegają liczne kości zwierząt domowych (prawdopodobnie owiec) wyrzucone tu przez mieszkańców okolicznych wsi po 1957 r. Problem ten szczegółowo omawia Głazek (1987)
W głębi jest prawie zupełnie ciemno wskutek ciasnoty otworu i zarazem wilgotno (Kowalski 1953a). W zagłębieniu z otoczakami gromadzi się woda tworząc okresowe jeziorko (Wójcik 1966a). Wg. Kowalskiego (1953a) za otworem nie ma roślinności zielonej.
Historia
Historia badań
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Plan wg. Kowalskiego (1953a).