WGS84: N49.235765, E19.872491
WGS84: N49d 14.1459m, E19d 52.3495m
WGS84: N49d 14m 08.8s, E19d 52m 21.0s
UTM: Easting 417922, Northing 5454277, Zone 34
Dolina Kościeliska, w lewym orograficznie zboczu Wąwozu Kraków, na stoku Żaru poniżej Wielkiej Turni.
Drogi dojścia
Idziemy dnem Wąwozu Kraków do pierwszego progu. Udajemy się dalej dnem wąwozu, skręcającym tu w lewo. Przed oczami mamy widok na skały Saturna i żleb wcinający się między nie, a odosobnioną skałę z prawej (za progiem jest to pierwszy żleb w prawym orograficznie zboczu wąwozu). Idziemy dalej dnem Wąwozu, który skręca w prawo (zwężenie między wysokimi skałami), a następnie ostrym łukiem w lewo. Za kolejnym zakrętem w prawo wychodzimy na rozszerzenie wąwozu o dnie częściowo porośniętym smrekami. gdzie w jego prawym orograficznie zboczu odchodzi w górę żleb prowadzący do Arkady (T.E-09.07) i położonych obok jaskiń. Naprzeciwko - w lewym orograficznie zboczu - wznosi się szeroki, trawiasty żleb, którym podchodzimy ok. 70 m. W ograniczającym go z prawej (lewej or.) skalnym żeberku widoczny jest tu duży okap o wysokości ok. 8-10 m, pod którym znajduje się obszerny otwór jaskini. Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Położony pod okapem otwór o szerokości ok. 5 m prowadzi do obszernej wstępnej nyży o gliniastym w głębi dnie. Z niej ponad dwumetrowym prożkiem odgałęzia się ciasny i niski, krótki, szczelinowaty korytarzyk. U wejścia do niego występują nacieki grzybkowe. Żwirowe namulisko korytarzyka jest we wstępnej części skąpe, przy końcu jednak zamyka możliwość dalszego przejścia. W widocznym tu przekroju odsłaniają się zaglinione żwiry dość dobrze obtoczone, o przewadze frakcji drobnych (do 11,5 cm, a maksymalnie do 68 cm). Na powierzchni namuliska występują nacieki grzybkowe.
W prawej ścianie korytarzyka, w górze, odchodzi prostopadła do niego ciasna rura, rozmyta wzdłuż fugi międzyławicowej lub płaszczyzny spękania. Wymycia w niej wskazują na przepływ pod ciśnieniem w kierunku otworu. Na początku odgałęzia się kilka drobnych rur krasowych. Korytarzyk opada w głąb, po 9,5 m, poniżej 0,9 m prożka, zamyka go gliniaste namulisko. Dno rury na całej niemal długości jest skalne, tylko lokalnie (w końcowej części - ale jeszcze przed prożkiem) występuje w nim nieco gliny, zawierającej na powierzchni nagromadzone kości nietoperzy. Na ścianach występują miejscami drobne naskorupienia polewy naciekowej.
Jaskinia rozwinięta jest w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Namulisko stanowi drobno i średnioziarnisty żwir, częściowo zagliniony, oraz glina, a przy otworze gleba. Lokalnie nagromadzone są kości nietoperzy. Występują niewielkie ilości nacieków grzybkowych i drobne fragmenty polew naciekowych.
Jaskinia jest wilgotna, woda kapie miejscami ze stropu. Przewiewu brak. Światło obejmuje całą wstępną nyżę i sięga do początku szczelinowatego korytarzyka. Roślinność zielona występuje obficie w rejonie otworu (nieliczne kwiatowe, oraz paprocie, mchy i glony). Występują również grzyby. Badania roślinności przyotworowej przeprowadzone w dni 17 lipca 1978 r. przez T. Bielską wykazały obecność następujących roślin (oznaczenia mszaków wykonała J. Mickiewicz):
kwiatowe: Ranunculus alpestrisL., Arabis halleriL., Viola bifloraL., paprotniki: Cystopteris fragilisBernh., Asplenium viride Huds.,
mszaki: Neckera crispa(L.) Hedw., Tortella tortuosa Limpr., Mnium orthorrynchumBr. eur., Eurhynchium zetterstedtiiStormer, Timmia bavarica Hessl., Barbula convolutaHedw., Brachythecium velutinumBr. eur.,
wątrobowce:Marchantia polymorphaL.,Calypogeia trichomanis/L./ Corda.
W jaskini występują nieliczne owady (muchy, komary, ćmy), pająki oraz ślimaki.
Historia
Historia badań
Badania flory przyotworowej prowadziła T. Bielska w 1977 r.
Historia eksploracji
Pierwszą wzmiankę o Dudziej Dziurze znajdujemy w pracy Wójcika (1966a). O jej wcześniejszym znalezieniu świadczy jedynie wyryta w otworze data 1937. Można przypuszczać, że była to penetracja przypadkowa - stąd informacja o niej nie była ogłoszona i nie dotarła do braci Zwolińskich. Brak wzmianek w publikacjach i materiałach archiwalnych pozwala przypuszczać, że do początku lat 60-tych jaskinia nie była znana grotołazom. Nie jest wykluczone, że pierwsza jej penetracja ograniczyła się do wstępnej nyży, ewentualnie również początku szczelinowatego korytarzyka.
Historia dokumentacji
W ramach prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ dokumentację jaskini sporządził w dniu 22 września 1978 r. R.M. Kardaś przy współpracy J. Bednarka, A. Burkackiej i A. Rygiera. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.
Bibliografia
Wójcik, Z. 1966a (dane morfometryczne i geologiczne), 1968 (wzmiankuje), 1969a (dane morfometryczne i geologiczne); Kropiwnicka, M., Burkacki, M. 1976 (wzmianka o wykonaniu dokumentacji fotograficznej); Kardaś R.M. 1979e (wzmiankuje); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie topograficznej); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1994 (plan i opis inwentarzowy); Bielska, T., Mickiewicz, J. 2000 (flora).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Rafał M. Kardaś
