Numer inwentarzowy: T.E-10.05
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1500 m n.p.m.
Wystawa otworu: NE
WGS84: N49.244839, E19.894094
WGS84: N49d 14.6903m, E19d 53.6456m
WGS84: N49d 14m 41.4s, E19d 53m 38.7s
UTM: Easting 419509, Northing 5455262, Zone 34
Dolina Miętusia, w lewym orograficznie zboczu Małej Świstówki.
Drogi dojścia
Dnem Doliny Miętusiej i dalej żlebem wiodącym do kotła Małej Świstówki podchodzimy w pobliże otworu Jaskini Miętusiej Wyżniej T.D 10.01. Omijamy ten otwór i docieramy do pierwszego za nim (patrząc ku S) wybitnego żlebu wciętego w zachodnim zboczu Małej Świstówki. Żlebem tym podchodzimy do około trzech czwartych jego wysokości. Stąd skręcamy na lewo pod ścianę i wyraźną półką idziemy około 50 m do otworu Ciasnej Szczeliny. Półka jest wąska i eksponowana, porośnięta kosodrzewiną. Dojście łatwe, w końcowej części eksponowane. Zwiedzanie uciążliwe - ciasno.
Opis jaskini
Otwór ma kształt trójkąta (1x1 m). Prowadzi do krótkiego korytarza, który po kilku metrach opada 1,6-metrowym pochyłym prożkiem do niewielkiej komory rozwiniętej na szczelinie. Z komory do góry wiedzie 6-metrowy komin, a w dół ciasna (średnio 0,35 m) studnia, która po 8 m przechodzi w zwężenie nie do przejścia. Za zwężeniem studnia kontynuuje się jeszcze przez 4 m.
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów) na rozmytej szczelinie o kierunku SW-NE. Jej ściany są nieco zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko w korytarzu wstępnym tworzy gleba oraz glina z domieszkami gruzu wapiennego, a na dnie szczeliny, poniżej zwężenia widać rumosz.
Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się słaby przewiew z dna. Światło sięga do około 4 m. Przy otworze występuje bujna roślinność, m. in. kosodrzewina, trawy, szarotki i inne kwiatowe oraz paprocie, mchy i porosty (obecne też wewnątrz groty). Występowania fauny nie zaobserwowano.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinię odkryli J. Banaś i W. Szuk podczas akcji poszukiwawczej prowadzonej przez Speleoklub Warszawski PTTK w porozumieniu z OW PTPNoZ w okresie 11-20 września 1987 r.
Historia dokumentacji
Przeprowadzili oni pomiary groty przy użyciu busoli Suunto i taśmy parcianej. Opis jaskini na podstawie informacji ustnej odkrywców sporządziła I. Luty. Wzmiankę o odkryciu zamieścił biuletyn Wiercica (Kronika 1988b). Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowali J. Banaś i M. Burkacki.
Bibliografia
Kronika 1988b (informacja o odkryciu); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
