Drogi dojścia
Z Zahradzisk podchodzimy wprost do góry, pod skały Kończystej Turni. Odnajdujemy turnię ograniczającą od wschodu główny, piarżysty żleb opadający spod szczytu Kończystej Turni (znajduje się w nim Schron pod Kończystą T.B-09.08 i Dziura Niżnia w Kończystej T.B-09.05), a następnie ukryty pod południową ścianą tej turni poszukiwany otwór. Zasłania go usypany pod ścianą wał próchnicy z rumoszem i suchymi liśćmi, latem porośnięty nieco trawą. Dojście i zwiedzanie bez trudności, ciasno.
Opis jaskini
Ciasny otwór o szerokości 1,6 m i wysokości 0,5 m prowadzi do opadającego stromo ku N przełazu, za którym prostopadle do niego, o kierunku W-E, rozciąga się mała komórka (2,4x0,8x0,8 m) ze szczeliną w stropie.
Komórka rozwinęła się w wapieniach dolnej jury choczańskiej łuski Kończystej Turni (seria reglowa środkowa). Ściany są nieco rozmyte, widać na nich niewielkie nacieki grzybkowe. Namulisko buduje głównie próchnica (w otworze) i autochtoniczny gruz wapienny (w komórce).
Grota jest sucha. Wyczuwa się lekki przewiew. Światło dociera prawie do końca. Rośliny kwiatowe rozwijają się w otworze, głębiej sięgają mchy i porosty. Faunę reprezentują owady troglokseniczne (dużo pająków, motyle, muchówki i in.) oraz ślimaki.
Historia
Historia dokumentacji
Komórka nie była wcześniej wzmiankowana w literaturze speleologicznej. W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich, w dniu 8 sierpnia 1996 r. jej dokumentację sporządziła I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Kronika 1998 (wzmianka o zinwentaryzowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty