Drogi dojścia
Opis jaskini
Otwór jaskini powstał na dwóch przecinających się szczelinach - pionowej, której kontynuacją jest kominek poniżej otworu oraz nachylonej ku północy, o biegu E-W, otwierającej się na przestrzeni kilkunastu metrów w ścianie Żlebu pod Matką Boską. Jej spąg tworzy charakterystyczną płytę kilka metrów nad dnem korytarza jaskini. Od otworu stromo w górę biegnie obszerny korytarz o dnie skalisto-zawaliskowym, o wysokości około 4-6 m i zbliżonej szerokości. Po około 25 m dno spiętrza się w próg wysokości około 3 m. Korytarz zwęża się, tworząc w dolnej partii rodzaj kanionu. Po lekkim skręcie w lewo i pokonaniu niewielkiego prożka znajdujemy się w rozszerzeniu korytarza, skąd odchodzą trzy odnogi.
W prawo biegnie pod górę trójkątny w przekroju, dosyć ciasny korytarzyk (1x1 m), doprowadzający po około 8 m do 2 otworu wyprowadzającego na nachyloną półkę w ścianie Żlebu pod Matką Boską.
Na wprost prowadzi w górę stroma, niska (0,35 m) szeroka szczelina, która po kilku metrach staje się niedostępna. W jej górnej części odchodzi w prawo ciasny korytarzyk prowadzący do trzeciego otworu, znajdującego się kilka metrów powyżej otworu 2, na tej samej półce.
W lewo biegnie dość ciasny korytarz, skręcający po 2 m w prawo. Ma on przekrój kolisty z ciasną szczeliną w dnie. Po około 6 m od skrętu w prawo w górę odchodzi ciasna szczelina, zwężająca się do szerokości kilku centymetrów na odcinku 4 m. Korytarz biegnie dalej prosto i po około 10 m doprowadza do niewielkiej komory końcowej.
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Stanowi fragment systemu odprowadzającego wodę z topniejącego śniegu i lodu z masywu Wielkiej Turni. Jest prawdopodobnie zachowaną resztką podziemnego systemu odpływu wody, jaki niegdyś stanowił Żleb pod Matką Boską. Zasadniczą rolę w genezie jaskini odgrywa tektonika nieciągła. Główny korytarz rozwinął się na pionowej szczelinie o przebiegu NNW-SSE oraz na rozwartej przestrzeni międzywarstwowej o biegu około 90° i upadzie około 35°N. Na tej samej powierzchni powstały pozostałe korytarze jaskini.
Dno większości korytarzy jest skaliste lub pokryte autochtonicznym rumoszem, jedynie w prawym korytarzu występuje piaszczysto-ilaste namulisko.
Światło dociera do większości korytarzy z wyjątkiem ostatniego odcinka lewego z nich. Warunki klimatyczne w jaskini zależą od warunków atmosferycznych na powierzchni; w okresach bez opadów jaskinia jest sucha - jedynie w szczelinie na wprost i w lewej odnodze ściany są wilgotne. W 2 i 3 otworze bujnie rozwija się roślinność zielona. W jaskini licznie występują owady.
Historia
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Dokumentację jaskini w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ sporządził w dniu 17 lipca 1976 r. J. Grodzicki przy współpracy M. Burkackiego i M. Radomyskiej. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Wysokość otworów określono ciągiem azymutalno-taśmowym (28 września 1976 r.) w nawiązaniu do wysokości kapliczki w Żlebie Zagon, odczytanej z mapy topograficznej Tatry Polskie 1:10.000 (1984). Dane zaktualizowała I. Luty (2009).