Studnia za Murem

      Otwór jaskini o wymiarach 4x2 m, owalnego kształtu, myty, wcina się w skalną ścianę opadającą do Wielkiej Świstówki. Jego zachodnie ograniczenie jest dobrze widoczne z jej dna w postaci czarnego prostokąta. Studnię oddziela od powierzchni cienka, skalna ściana – stąd też pochodzi nazwa jaskini. Wprost z otworu zjeżdżamy 15 m na pokryte grubą warstwą śniegu dno. Wokół ścian utworzyła się szczelina brzeżna z licznymi wykapkami, osiągającymi do 3 m głębokości. Dno studni opada stromo ku zachodowi, do ciasnego przełazu w śniegu i lodzie, który doprowadza do wąskiego, meandrującego korytarza. Prowadzi on do rozszerzenia, z którego na lewo, wprost w górę poprzez 12-metrowy próg można się wspiąć do ciasnego korytarza, zawracającego w kierunku studni wejściowej i kończącego się bardzo ciasną szczeliną, za którą widać dzienne światło. Jest to prawdopodobnie okno w studni wejściowej.

      Meandrujący korytarz, który opuściliśmy u podstawy 12-metrowego progu, doprowadza do wysokiej szczeliny, której dolną częścią docieramy nad 7-metrowy próg. Schodzimy do niewielkiej salki pod progiem, a następnie stromym korytarzem poprzez niewielkie prożki (suche marmity) docieramy nad małe jeziorko (o głębokości około 0,5 m), kończące tą odnogę jaskini.

      Wracamy do szczeliny za meandrującym korytarzem. Jej górną częścią, poprzez zacisk przedostajemy się do wąskiego lecz wysokiego ciągu, z głazami zablokowanymi na różnej wysokości, który kończy się zaciskiem w lewej ścianie. Za nim docieramy nad 10-metrową ciasną studnię, rozwiniętą na pochyłej szczelinie. Dno studni opada ku południowi i po kilku metrach przechodzi w zamuloną, niedostępną szczelinę.

      Jaskinia powstała na szczelinach tektonicznych w obrębie wapieni dolomitycznych triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Studnia wejściowa i znaczna część korytarzy ma myty charakter. Ściany są kruche, zwietrzałe, miejscami widać na nich zagłębienia wirowe, a w najniższych partiach występują marmity.

               W jaskini występują nacieki grzybkowe, szczególnie dobrze rozwinięte w korytarzu z marmitami. Tu występuje również mleko wapienne. Namulisko tworzy ostrokrawędzisty gruz wapienny oraz dobrze obtoczony materiał allochtoniczny. Na dnie końcowej studni zalega piaszczysta glina z nagromadzaniem kości nietoperzy.

      Światło dzienne dociera kilka metrów za przełaz prowadzący z dna studni wejściowej do meandrującego korytarza, wyczuwa się silny przewiew. Zwykle jaskinia jest sucha, jedyny stały zbiornik wody stanowi jeziorko w końcowej części górnego ciągu. Strefa wymarzania sięga do studzienek za I zaciskiem. Przez cały rok na dnie studni wejściowej zalega śnieg, a głębiej lód.

      Nielicznie reprezentowana roślinność kwiatowa występuje na półce przy otworze. Ściany studni wejściowej pokrywają glony, mchy i porosty.

      W jaskini obserwowano nietoperze oraz szczątki owadów. Podczas prac dokumentacyjnych w 1971 r. w studni wejściowej znaleziono stare gniazdo orła. Z. Bocheński (1974) informuje o znalezieniu przez K. Kowalskiego na powierzchni osadu prawie kompletnego mostka kruka (Corvus corax).