Drogi dojścia
Opis jaskini
Myty, prawie półkolisty otwór ma 2,25 m szerokości i 2 m wysokości. Prowadzi do obszernego korytarza biegnącego ku SW, w którego stropie na odcinku pierwszych 4 m widać wąską, otwartą do powierzchni szczelinę. Dalej, za zwężeniem, korytarz rozszerza się do ponad 3 m, a jego wysokość osiąga 5 m. Po około 10 m uchodzi on do dużej, rozwiniętej w kierunku WE sali (około 19x4-6x6 m) . Ma ona liczne odgałęzienia. Od SW krańca sali, przez 2,6-metrowy, łatwy próg wchodzimy do około 23-metrowego, szczelinowego korytarza. Po kilku metrach, nad grzędą skalną o wysokości 0,8 m , przegradzającą ten ciąg, widać w stropie niewielkie kominki oraz krótką szczelinę po prawej stronie. Nieco dalej, na lewo wiedzie 6-metrowy, boczny korytarzyk, przedzielony podobną grzędą skalną, z widocznym nad nią kominkiem. Przed końcem głównego korytarza tego zamkniętego wantami ciągu można zejść na prawo w zawalisko, do niskiej komory, z której odchodzi kilkumetrowa szczelina (uwaga – ruchome wanty!).
Wracamy do sali. Pod progiem do wyżej opisanych partii widać ciasny otwór prowadzący w dół do wąskiego korytarzyka. Schodzimy przez mały prożek. Stąd na wprost (ku W) biegnie bardzo ciasna (z trudnymi zaciskami), nieco meandrująca szczelina o długości około 10 m. Jest ona zamknięta zawaliskiem i tu znajduje się najniższy punkt groty ( -6,15 m). Spod prożka zaś na lewo do góry wpełzamy do wysokiej komory, z której ciasnym przełazem można przejść do sali głównej.
Z sali, ponad otworem ostatniego przełazu można wspiąć się 4 m kominkiem do następnego odgałęzienia. Kominek uchodzi w korytarzu, który na lewo wstecz (ku E) wiedzie ciągiem mytych kaskadek do około 4 m, ślepo zakończonego komina. Jest to najwyższy punkt jaskini (+10,15 m). Na wprost zaś korytarz po kilku metrach zakręca ostro i zawraca opadając 4,1 m, przewieszonym progiem do głównej sali, w pobliżu wylotu pierwszego odgałęzienia.
Idziemy wzdłuż południowej ściany sali omijając 3 m próg rozdzielający ją na dwie części. Ku E następuje rozwidlenie na węższą odnogę (po prawej stronie) i szerszą, odchodzącą nieco na lewo. Od prawej (południowej odnogi, również na prawo kieruje się 4,5-metrowa, ślepa szczelina, a dalej 7,8-metrowy komin, zakończony niedostępną szczeliną. Omijając go na wprost, przez ciasny przełaz dostajemy się do komórki, z której krótkie odnogi prowadzą ku górze, w kierunku powierzchni.
Z północno-wschodniej części sali wchodzimy przez 2,4-metrowy, łatwy próg do korytarza zaraz opadającego podobnym progiem do obszernej komory. Nad wejściem do tego ciągu widać kilkumetrowy komin w stropie. Można też wspiąć się do równoległego, wysokiego korytarza. Tworzy on ucho skalne i uchodzi dwoma progami do wyżej wymienionej komory. Z komory na prawo wstecz schodzimy pochylnią, za którą niebawem spotkamy ciasny, wiodący do głównej sali przełaz.
Jaskinia powstała w obrębie wapieni malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów), na skrzyżowaniu szczelin o kierunkach W-E i SW-NE. Większość korytarzy jest myta, a na ich ścianach występują dobrze rozwinięte nacieki grzybkowe. Rzadziej spotyka się niewielkie stalaktyty, stalagmity (np. w kominkach ciągów zachodnich) oraz polewy naciekowe i mleko wapienne.
Namulisko buduje gruz wapienny z domieszką gliny, w sali występują duże wanty. Przy otworze (do zwężenia) oraz w ciągu odchodzącym ku SE zalega próchnica. W osadach występuje drobnoziarnisty materiał allochtoniczny. W bocznych korytarzach można spotkać nagromadzenia kości nietoperzy, a także nieliczne kości większych zwierząt.
Jaskinia jest wilgotna. Zimą w sali tworzy się lód często zalegający aż do późnej jesieni. Kowalski (1953a) podaje, że 1. 07. 1950 r. temperatura wynosiła tam 1o C, a 3. 08. 1950 r. + 1,8o C. Światło sięga do końca. W korytarzach zachodnich wyczuwa się bardzo silny przewiew.
W otworze rozwija się obficie roślinność zielona. T. Bielska wymienia następujące gatunki roślin zebranych w dniu 12 sierpnia 1980 r.:
kwiatowe – Chrysosplenium alternifolium L., Adoxa moschatellina L., Stellaria nemorum L., Sorbus aucuparia L., Campanula polymorpha Witasek, Sweertia perennis L., Luzula flavescena Gaud., Heliosperma quadridentatum Sch. Et Thell., Soldanella carpatica Vierh.;
paprocie – Cystopteris fragilis Bernh. oraz Phegopteris robertiana A.Br., Asplenium viride Huds.; mszaki - Brachythecium rutabulum Br., Encalypta contorta Lindb., Cephalozia bicuspidata (L.) Dum , Plagiochila asplenioides (L.) Dum , Dicranum scorparium Hedw., Polytrichum alpinum L., Plagiothecium laetum Br., Scapania sp.
Faunę reprezentują głównie nietoperze. Kowalski (1953c, 1955a) wymienia: Stenophylax permistus (Mc. Lahlan) oraz Myotis myotis (Borkhausen). Wołoszyn (1970) opisuje nietoperze znalezione w bocznych korytarzach za główną salą: Myotis mystacinus, Myotis bechsteinii, Myotis myotis, Myotis dasycneme, Plecotus auritus. E. Sobiepanek w sierpniu 1978 r.zebrała muchówki z gatunków Trichocera maculipennis i Helomyza modestaoraz skoczogonki Onychiurus armatus i Onychiurus granulosus.
Piksa (1998) wymienia nietoperzeMyotis myotis (Borkhausen), a Piksa i Wołoszyn (2001) – Myotis myotis, Myotis bechsteini,Myotis nattereri, Myotis mystacinus /Leisler/,Myotis brandtii,Myotis dasycneme, Eptesicus nilssonii. Piksa i Nowak (2001) notują występowanieBarbastella barbastellus.
Historia
Historia badań
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Plan opracowała I. Luty