Drogi dojścia
Opis jaskini
Otwór główny ma kształt poziomej soczewki (4x2,5 m), boczny jest pochyloną, wysoką szczeliną o szerokości 0,4 m. Okap nad nimi powstał wg [Wójcika] (1960i) na przecięciu dwóch uskoków i powierzchni odpęknięcia. Za otworem bocznym wiedzie ciasna, pochyła szczelina, którą po 8 m kończy około 5-metrowy kominek. W połowie jej długości można wspiąć się do góry około 6 m (niezwykle ciasno), omijając po drodze kilka poziomych rozszerzeń tworzących rodzaj równoległych korytarzyków. Szczelina ta ma niedostępne połączenie z bocznym odgałęzieniem ciągu głównego.
Za otworem głównym prowadzi stromo do góry, ku E, śliski, soczewkowaty korytarz o skalnym dnie. Rozwinięty jest on na powierzchni międzywarstwowej o nachyleniu 53° S. W pobliżu otworu, na lewo, odgałęziają się dwa bardzo ciasne korytarzyki wymyte na poprzecznych szczelinach. Drugi z nich ma połączenie z wyżej opisaną szczeliną za bocznym otworem. Na wysokości tego korytarzyka, w dnie głównego ciągu, jest marmit o średnicy 0,5 m. Po 16 metrach od otworu główny korytarz staje się mniej stromy i zakręca ku NE. Przegradzają go dwa małe prożki (1,5 m i 2 m). Za ostatnim z nich ciąg opada najpierw łagodnie, następnie 3-metrowym progiem.
Dalej, na odcinku 17 m, aż do 1,5-metrowego kominka, jaskinia zmienia charakter. Dno jest tu prawie poziome, zasłane rumoszem i gliną. Korytarz o półokrągłym przekroju (0,8x0,8 m) zakręca kilkakrotnie. Po lewej stronie, w stropie widać 3-metrowy, ciasny kominek. Za nim, również na lewo odchodzi boczny, trzynastometrowy korytarzyk o półokrągłym (0,5x0,5 m) przekroju. Wiedzie on nieco do góry. Za małym marmitem jego dno przechodzi w rozszerzającą się szczelinę zakończoną 6-metrową studzienką, uchodzącą do głównego ciągu.
Za wyżej wzmiankowanym 1,5-metrowym kominkiem, główny korytarz ma charakter wysokiej, rozmytej szczeliny. Opada ona pochylnią z kilkoma kaskadkami do małej komórki, ograniczonej poprzeczną w stosunku do osi korytarza płytą z lustrem tektonicznym i niewielkim wymyciem. Wzdłuż płyty, w obie strony odchodzą krótkie, zamulone korytarzyki (dłuższy – ku SE). Położone są one blisko powierzchni terenu (słychać odgłos szumu wiatru, jest też więcej owadów, niż w pozostałej części groty).
Jaskinia została wymyta na szczelinie tektonicznej o przebiegu SW-NE i częściowo na powierzchni międzywarstwowej, w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. W głównym ciągu widoczne są młode przesunięcia tektoniczne, o których wzmiankuje Wójcik i Zwoliński (1959). Wójcik (1966a) zalicza grotę do czwartego piętra jaskiń w obrębie wydzielonego przez siebie sześciopiętrowego systemu jaskiń w Wąwozie Kraków. Ściany korytarzy są myte. W końcowej części jaskini (w rejonie pochylni) występują plewy naciekowe, niewielkie stalaktyty oraz nacieki grzybkowe. Na pochyłych odcinkach korytarzy dno stanowi lita skała. Miejscami widać marmity i kaskadki.
Namulisko jest skąpe. Na poziomych odcinkach korytarzy składa się z rumoszu wapiennego z domieszką gliny, a obniżenia wypełnia mokry osad piaszczysto-ilasty. W szczelinach końcowych tworzą się na nim błotne lejki. Osady allochtoniczne występują w drobnych frakcjach. Wg Wójcika (1960b) dominują w nich piaskowce seisu i kajpru oraz kwarc. W namulisku obecne są też połamane pokrywy naciekowe oraz kości zwierząt.
Jaskinia jest wilgotna. Ściany są mokre, woda kapie ze stropu, w obniżeniach tworzą się kałuże. Światło sięga do 16 m od otworu. Wyczuwa się przewiew. Roślinność uboga. Do 4 m występują mchy, glony i porosty. Zauważono obecność owadów takich jak: muchy, chruściki i chrząszcze do ok. 20 m od otworu oraz w partiach końcowych. Podczas prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ E. Sobiepanek-Krzyżanowska zebrała w lipcu i sierpniu 1978 r.
Diptera:Trichocera maculipennis(4 ♀)
W jaskini występują też nietoperze. Podczas zwiedzania w 1957 r. znaleziono czaszkę kozicy, fragment miednicy kuny i kości nietoperzy.
Historia
Historia badań
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ zlokalizowano otwór groty ciągiem busolowo-taśmowym (lipiec 1975 i 1976 r., P. Kulbicki, M. i R. Kardasiowie). Plan i obserwacje terenowe wykonała 5 lipca 1978 r. I. Luty przy współpracy J. Milki. Wówczas otwór sfotografował T. Ostrowski, a badania fauny przeprowadziła E. Sobiepanek-Krzyżanowska, uzupełniając je w dniu 7 sierpnia 1978 r. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.