Drogi dojścia
Opis jaskini
Główny otwór jest obszerny (ma około 3 m średnicy), skierowany do góry. Ponad nim znajduje się niewielki otwór krótkiego korytarzyka, rozdzielającego się zaraz na dwie studzienki uchodzące w stropie jaskini. Od głównego otworu schodzimy ok. 4-metrowym progiem, ubezpieczonym stałą drabiną, do dużej sali, wysokiej na ok. 10 m. Stąd na prawo, stromo w dół, wiedzie ponad 30-metrowej długości korytarz z wielkimi blokami na dnie, kończący się ślepo. W połowie jego długości, przy wschodniej ścianie odchodzi w dół ciasna szczelina.
Na lewo od otworu opada korytarz długości około 20 m. W jego zakończeniu zwężającą się odnogą przechodzimy na prawo do ciasnej szczeliny o przebiegu równoległym do wspomnianego korytarza.
Na wprost od otworu, opadający główny ciąg jaskini doprowadza po kilkunastu metrach do rozszerzenia – rozległej komory. Stąd na lewo biegnie odgałęzienie, które rozdziela się na dwa szczelinowe korytarze, połączone dalej ze sobą (lewy – z ciasną odnogą ku E). Z komory na prawo odchodzi zwężający się korytarz. W dolnym końcu komory znajduje się wejście do korytarzyka prawie zablokowanego po 8 m dużym głazem. Po przeciśnięciu się przez przełaz, dostajemy się do ciągu zakończonego obszerniejszym korytarzem z kapliczką na prawej ścianie. Na zamieszczonym planie nie uwzględniono 14-metrowego ciągu przekopanego w późniejszym okresie, o którym wspomina [Wójcik] (1959c).
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu autochtonicznej serii wierchowej. Główna, obszerna jej część ma charakter zawaliskowy. Ściany są spękane, zwietrzałe, dno jest pokryte blokami oberwanymi ze stropu i autochtonicznym gruzem wapiennym . Według Wójcika (1966a) na gruzie można znaleźć allochtoniczne żwiry i głaziki wymyte z korytarzy i kominków w stropie sali. Pod otworem utworzył się z gleby i gruzu stożek nasypowy. Dolna część jaskini (od korytarzyka z ciasnym przełazem) ma odmienny charakter. Ściany są ogładzone, a w stropie widać kociołki wirowe, świadczące o przepływie wody pod ciśnieniem. W namulisku występują otoczaki wapienne, a w końcowej części również piasek i żwir. Wójcik (1966a) podaje, że wśród żwirów występują głaziki gnejsów, piaskowców, wapieni piaszczystych, łupków i in. Materiał klastyczny jest tu wymieszany z kośćmi ssaków plejstoceńskich (m. in. Ursus spelaeus). Próby osadów są przechowywane w Muzeum Ziemi w Warszawie.
Wilgotność jaskini zależy od warunków atmosferycznych na powierzchni. Światło sięga daleko w głąb. Korytarz końcowy i dalsze części bocznych odnóg są ciemne. Kowalski (1953a) podaje, że zwykle brak przewiewu, jednak 13.06.1948 r. obserwowano przepływ powietrza między otworami, a częścią końcową i szczelinami pod ścianami sali wejściowej. Temperatura zmierzona w dniu 7.02.1951 r. wynosiła w korytarzu końcowym 3°C. Według Rajwy (1971) temperatury we wnętrzu wahają się od 1,4°C do 6,3°C, a roczna amplituda wynosi 4,9°C. Główna część jaskini w zimie wymarza i tworzą się w niej nacieki lodowe. Ciepłe powietrze napływa do wnętrza od kwietnia do listopada, a zimą wypływa z korytarza końcowego. Taka cyrkulacja powietrza oraz rozkład temperatur stanowią podstawę przypuszczenia wyrażonego przez Rajwę (1971), że jaskinia stanowi górny otwór systemu Jaskini Mylnej.
W jaskini obficie występuje roślinność zielona. Jej badania prowadził Żmuda (1912, 1915), który opisał stąd nowy gatunek mchu Oxyrrhynchium speciosum T. Bielska 20.07.1978 r. zebrała następujące gatunki (mszaki oznaczyła J. Mickiewicz):
kwiatowe – Bellidiastrum micheli Cass., Saxifraga aizoon Jacq., Phyteuma orbiculare L., Pimpinella maior Huds., Primula auricula L., Primula elatior Grufb., Galium anisophyllum Vill., Arabis halleri L., Poa alpina L., Gypsophila repens L., Dinathus praecox W.K., Carduus glaucus Bmq., Delphinium oxysepalum Borb. et Pax, Draba aizoides L., Myosotis alpestris Schm, Helianthemum grandiflorum Lam et D.C., Ranunculus alpestris L., Heliosperma quadridentatum Sch. et Thell., Thymus pulcherrimus Schur., Sempervivum soboliferum Sims.;
paprocie – Cystopteris fragilis Bernh., Cystopteris regia Desv., Asplenium ruta-muraria;
mszaki – Neckera crispa /L./B.eur., Encalypta contorta Lindb., Ctenidium molluscum Mitt., Distichium montanum Hag., Eurhynchium swartzii Hobkirk., Thamnobryum alopecurum /L./B.eur., Barbula convoluta Hedw., Encalypta extinctoria Sw., Bryum capillare L. var. flaccidum Br.eur.
Faunę reprezentują owady oraz nietoperze. Kowalski (1953a) wymienia zimujące tu gacki (Plecotus auritus L.) i mroczki pozłociste (Eptesicus nilssonii Keyserling), a w innej pracy (Kowalski 1955a) ponadto podaje gatunki owadów: Scoliopteryx libatrix L. i Triphosa dubitata L.
Piksa (1998) wymienia następujące gatunki nietoperzy: Eptesicus nilssonii /Keyserling/, Barbastella barbastellus, Plecotus auritus/L., Myotis nattereri; Nowak i in. (2001) – Myotis dasycneme; Piksa i Nowak (2001) – wymieniają jaskinię w opracowaniu o Barbastella barbastellus.
Historia
Historia badań
Historia eksploracji
W 1938 r. dentysta z Zakopanego usiłując popełnić samobójstwo zamurował się w końcowym korytarzyku; zrezygnował jednak z tego zamiaru i na pamiątkę wmurował w ścianę obraz Matki Boskiej, wykuł napis i pozostawił lichtarz ze świeczką. 5.09.1943 r. S. Zwoliński wraz z E. Winiarskim sporządzili plan jaskini załączony do dokumentacji. Znacznie wcześniej poszerzyli oni ciasny przełaz przy wancie w dolnej części jaskini (Zwoliński 1993). Według [Wójcika] (1959c) 1.12.1957 r. grotołazi z Zakopanego w składzie K. Stecki (jun.), Z. Stecka, E. Korzeniowska, L. Kastory i J. Korbel po przekopaniu namuliska odkryli 14-metrowej długości korytarz, w którym znaleźli kły Ursus spelaeus oraz kości innych ssaków. Opis tego stanowiska podał Wójcik (1958).
Historia dokumentacji
Plan wg Zwolińskiego 1993, zmieniony.