Jaskinia Obłazkowa

   Otwór jest myty, ma ok. 9 m szerokości i ok. 2 m wysokości. Za nim znajduje się obszerna komora wstepna, długa na kilkanaście metrów, w końcowej części rozdzielona dużym filarem skalnym na dwa korytarzyki. Wchodzimy stąd do 28-metrowego ciągu, rozwiniętego na szczelinie o kierunku SW-NE. Kilka metrów przed jego zakończeniem, przez dwa niskie przejścia po lewej stronie, dostajemy się do systemu ciasnych korytarzy. Po ok. 7 m łączą się one w jeden ciąg, który prowadzi do Sali Końcowej. Sala jest wysoka, ma ok. 18 m długości i ok. 5 m szerokości. Na jej dnie leżą wielkie bloki oberwane ze stropu. W NE części sali, za odejściem wąskiej odnogi, tworzą one próg, pod którym znajduje się krótki korytarzyk. Dalej ku NE, nad progiem, odchodzi szczelinowy korytarz i ciasny kominek. Z południowo-zachodniego krańca sali również odgałęzia się ciasna szczelina biegnąca do góry.

   Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmu autochtonicznej serii wierchowej, na prostopadłych do siebie szczelinach. Sala końcowa ma charakter zawaliskowy.

    Jaskinia Obłazkowa jest częścią dużego systemu krasowego, w skład którego wchodzą wszystkie okoliczne groty. Genezę tego systemu bardziej szczegółowo omówiono przy opisie Jaskini Mylnej.

Ściany są zwietrzałe, szata naciekowa skąpa; sala Końcowa ma charakter zawaliskowy. Na dnie korytarzy występują allochtoniczne osady żwirowo-piaszczyste oraz autochtoniczne iły rezydualne i gruz wapienny. W allochtonicznym namulisku wg Wójcika (1966a) we frakcjach powyżej 10 mm występują w większości otoczaki skał krystalicznych (37%) i piaskowce seisu (14%); we frakcjach drobniejszych widać głównie ziarna kwarcu. Próby tych osadów są przechowywane w Muzeum Ziemi PAN w Warszawie. Osady są zniszczone, zawierają śmiecie pozostawiane przez turystów, we wstępnej komorze widać ślady palenia ognisk.

    Jaskinia jest wilgotna; wilgotność się zwiększa podczas długotrwałych opadów. Światło sięga do szczelinowego korytarza za komorą wstępną. Wyczuwa się wyraźny przewiew. Według Rajwy (1971) jaskinia ma mikroklimat dynamiczny. Roczne amplitudy temperatur w Sali Końcowej wynoszą 4°C, ale temperatury są tam dodatnie. Ujemne temperatury notuje się jedynie w partiach przyotworowych, aż do ciasnych przełazów. Zimą obserwuje się stratyfikację powietrza: ciepłe utrzymuje się pod stropem, a zimne nad dnem W wyniku tej stratyfikacji we wstępnych partiach jaskini tworzą się nacieki lodowe.

    W komorze wejściowej obficie rozwija się roślinność. Była ona przedmiotem badań Żmudy (1915, 1916), a rewizję jego oznaczeń przeprowadzili Györffy (1924) i Wiśniewski (1935). W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ 20.07.1978 r. Teresa Bielska zebrała następujące gatunki (oznaczenia mszaków wykonała J. Mickiewicz):

kwiatowe – Viola biflora L., Sambucus racemosa L., Chrysosplenium alternifolium L., Poa alpina L., Taraxacum officinale Web., Arabis alpina L.,

mszaki – Marchantia polymorphaL., Barbula convoluta Hedw., Anomodon attenuatus /Scherb./ Hub., Madotheca platyphylla L.

     Faunę reprezentują muchówki, ćmy, pająki i inne owady. W głębi znaleziono ślady występowania nietoperzy. Piksa (1995) wymieniaMyotis brandtii.

Genezę jaskini omówili Rudnicki (1958), Zwoliński (1961) i Wójcik (1966a). Badania osadów przeprowadził Wójcik (1960a,b, 1966a). W latach 1964-65 badania mikroklimatu jaskini prowadził Rajwa (1971), a w 1967 r. zespół speleologów belgijskich i polskich wykonał analizy wody i powietrza (Kobyłecki 1968).T. Bielska badała florę przyotworową.

Jaskinia była znana od dawna miejscowym pasterzom, którzy czasem prowadzali do grot turystów. Pierwsze wzmianki o zwiedzaniu pochodzą z XIX wieku. W 1845 r. Bogusz Zygmunt Stęczyński odwiedził jaskinie Raptawickiej Turni (najprawdopodobniej wstępne partie Jaskini Mylnej i Obłazkowej). Znana też była zapewne Ossowskiemu (1883). Pierwszy opis z użyciem nazwy zamieścił Pawlikowski (1887). W 1886 r. wykonano ścieżkę do Jaskini Mylnej. Od tego czasu rozpoczął się intensywny ruch turystyczny we wstępnych partiach jaskini; jest ona opisywana przez wszystkie przewodniki tatrzańskie. W 1912 r. badania flory przeprowadził Żmuda. Do 1934 r. znana była tylko część jaskini. S. Zwoliński wraz z J. Zahorskim 8.12.1934 r. odkryli Salę Końcową, wykonując przekop o długości ponad 5 m w prowadzącym do niej korytarzu.

W 1943 r. S. Zwoliński wykonał plan jaskini (załączony do niniejszej dokumentacji) oraz fotografię otworu. Kowalski (1953a) opublikował plan i opis inwentarzowy datowany na 23.07.1952 rW ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ okazy flory w 1978 r. zebrała T. Bielska, a obserwacje terenowe w późniejszych latach kilkakrotnie przeprowadziła wraz z zespołem I. Luty, wykonała też fotografie. W ostatnich latach podejmowano próby eksploracji w korytarzykach odchodzących od Sali Końcowej, zmierzające do połączenia z Jaskinią Mylną. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan wg S. Zwolińskiego 1993, zmieniony.

Stęczyński, B.Z. 1860 (wzmianka bez nazwy); Ossowski, G. 1863 (wzmianka o 4 jaskiniach naprzeciwko Pisanej i znalezieniu w nich kości kozicy i niedźwiedzia jaskiniowego); Pawlikowski, J.G. 1887 (opis); Żmuda, A. 1915 (opis wstępnej części groty i roślinności zielonej); Györffy, J. 1924, Wiśniewski, P. 1935 (rewizja mchów zebranych przez Żmudę); Zwoliński, T. 1937 (opis drogi i jaskini, informacja o odkryciu nowej komory); Tatrzański Park Narodowy [mapa w skali 1:20.000] 1938 (lokalizacja); Kowalski, K. 1953a (plan i opis); Rudnicki, J. 1958a (geneza); Wójcik, Z. 1960a,b (osady); Zwoliński, S. 1961 (historia poznania, uwagi o genezie); Wójcik, Z. 1966a (osady, geneza); Kobyłecki, A. 1968 (wzmianka o analizach wody i powietrza); Rajwa, A. 1971 (wyniki badań mikroklimatu); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja); Zwoliński, S. 1993 (opis eksploracji, plan); Jaskinie TPN 1993a (plan i opis inwentarzowy); Piksa, K. 1995 (nietoperze) Bielska, T., Mickiewicz, J. 2000 (flora).

[Siarzewski, W., Zwolińska, Z.,] 1986 (spis planów w archiwum Zwolińskich, plan w wersji roboczej w skali 1:200) Grodzicki, J. i in. 1999 (zmiany antropogeniczne).

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty