Drogi dojścia
Opis jaskini
Deniwelacja naturalnej części obiektu: 16 m; całego zespołu pustek: 21 m
Sztuczny otwór obiektu ma charakter pionowego zacisku w dół, o wymiarach 0,5 x 0,4 m. Za otworem w kierunku południowo-wschodnim nieznacznie opada ciasny, wrzecionowaty w przekroju korytarz krasowy, który został niedawno zablokowany zawałem. W jego dnie otwiera się ciasny przełaz, który 1,5 m niżej wprowadza do kolejnego ciasnego korytarza. Rozwija się on w kierunku południowo-wschodnim, by po 5 m zmienić kierunek na południowy i po dalszych 6 m zakończyć się ślepo (na końcu płytka kałuża). W miejscu, gdzie korytarz zmienia kierunek, odchodzi ciasny korytarz biegnący początkowo ku północy, później na zachód. Po około 10 m ponownie skręca na północ. W tym miejscu rozszerza się i piaszczysto-gliniastą pochylnią opada do przestronnego korytarza o szerokości 3 m i wysokości 4 m. Z tego miejsca korytarz rozwija się w dwu kierunkach. W kierunku północno-zachodnim ciągnie się około 16 m, gdzie przechodząc w charakterystyczny chodnik kopalniany, zwęża się i zmienia kierunek na północny. Ciągnie się jeszcze około 25 m. Jego dno częściowo wypełnione jest stojącą wodą. W kierunku południowo-wschodnim nieznacznie opadający korytarz po 15 m doprowadza nad krawędź szybika (głębokości 10 m) o prostokątnym kształcie i wymiarach 2 x 1,5 m. Po drodze, po prawej stronie, znajdują się ułożone pod ścianą kamienie, po lewej zaś - wejście do bardzo charakterystycznej i ładnej komory krasowej, która rozwija się ku górze pochylnią i po kilku metrach zakończona jest syfonem piaszczystym. W okolicach szybiku korytarz zwęża się i rozchodzi w trzech kierunkach. Na północny-wschód biegnie kilkumetrowy chodnik górniczy. W kierunku południowo-wschodnim odchodzi ciąg wyrobisk górniczych o długości 90 m, zmieniający w swoim przebiegu kierunek i rozgałęziający się w dalszej części. Trzeci ciąg rozwija się początkowo w kierunku południowym i doprowadza do ciągu pustek mających charakter korytarzy jaskiniowych. Do tego ciągu doprowadza również korytarz odchodzący pod kątem prostym od ciągów górniczych biegnących w kierunku południowo-wschodnim. Ten naturalny ciąg jaskiniowy ma skomplikowany przebieg, rozwija się na różnych poziomach, często krzyżując się ze sobą. W wielu miejscach odchodzą niewielkie szczeliny i komory kończące się ślepo. W kilku miejscach występują kałuże i jeziorka. Spąg tego ciągu pokrywa gruz skalny wymieszany z osadem piaszczysto-ilastym.
Korytarze jaskiniowe wraz z chodnikami kopalni występują w obrębie szarych wapieni górnego dewonu-franu, które w kilku miejscach przecinają wiśniowe łupki górnego dewonu-famenu. W ścianach i stropie widoczne są ślady mineralizacji kruszcowej. Spąg pokrywa rumosz skalny przemieszany z osadem piaszczysto-ilastym. W kieszeniach krasowych zachowały się gliny typu “terra rossa”.
Obiekt jest wilgotny. Na ścianach występują krople wody. W korytarzach znajdują się liczne kałuże, niektóre o charakterze małych jeziorek. Światło dzienne oświetlało najbliższe okolice otworu. W otworze rosną rośliny kwiatowe. Wewnątrz obserwowano ćmy, pająki i zimujące nietoperze. 9.12.1984 r. B.W. Wołoszyn i K.P. Wołoszyn napotkali w obiekcie dwa okazy hibernującego gacka brunatnego Plecotus auritus (Fischer) (inf. ustna B.W. Wołoszyna).
Historia
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Plan opracował K. Recielski.