Drogi dojścia
Dojście do szybu kopalni prowadzi od centrum szpitala w kierunku widocznej w lesie wieży ciśnień. Otwór szybu znajduje się 30 m na południe od wieży. Dojście do otworu szybu bez trudności. Dostęp do jaskini wiedzie wyrobiskami górniczymi i jej zwiedzanie wymaga użycia liny. Jest niebezpieczne ze względu na możliwość obrywu głazów.
Opis jaskini
Otwór szybu ma owalny kształt, długość 6 m, szerokość 3 m. Pionowy szyb za otworem ma głębokość 8,5 m. Ciasny przełaz w jego dnie prowadzi do stromej, szczelinowej pochylni kopalnianej, dalej zaś do poziomego chodnika zakończonego następną krótką pochylnią i szybikiem. (Nad szybikiem znajduje się niewielkie wejście do systemu chodników górniczych o długości około 20 m, nie zaznaczonych na planie.) Na głębokości około 7 m szybik ten przechodzi w szczelinę krasową stanowiącą pierwszy fragment Jaskini Gwareckiej.
Szczelina ma głębokość około 5 m. Z jej dna w kierunku północno-wschodnim biegnie kilkumetrowy korytarzyk krasowy zakończony kominkiem wysokości 3 m. W kierunku południowo-wschodnim z dna szczeliny wybiega niski korytarz o dnie pokrytym blokami. Korytarz ten po 9 m przechodzi w salkę o długości do 3 m, szerokości 2 m i wysokości do 2 m. Dno salki pokrywa namulisko gliniaste. Odchodzą z niej na północny-zachód dwa ciasne kanały krasowe oraz korytarzyk krasowy o długości 4,5 m z charakterystycznym, okopconym stropem. W przeciwnym kierunku (SE) biegnie korytarz doprowadzający po 7 m do niewielkiej salki, za którą po przejściu studzienki (głębokości 2 m) osiąga się krótki korytarzyk z gliniastym dnem stanowiący najniższy punkt jaskini. Do tego korytarzyka można również dostać się bocznym ciągiem ciasnych i błotnistych kanałów krasowych o długości 20 m, który rozpoczyna się w korytarzu łączącym salki.
Jaskinia występuje w obrębie wapieni dewońskich, które pocięte są żyłami kalcytu z barytem i galeną. Stanowi zespół pustek krasowych rozwiniętych głównie wzdłuż szczelin ciosowych o rozciągłości NW-SE.
Kopalnia i jaskinia jest okresowo wykorzystywana przez szpital jako miejsce odpływu nadmiaru wód z pobliskiej wieży ciśnień.
Szczelina ma głębokość około 5 m. Z jej dna w kierunku północno-wschodnim biegnie kilkumetrowy korytarzyk krasowy zakończony kominkiem wysokości 3 m. W kierunku południowo-wschodnim z dna szczeliny wybiega niski korytarz o dnie pokrytym blokami. Korytarz ten po 9 m przechodzi w salkę o długości do 3 m, szerokości 2 m i wysokości do 2 m. Dno salki pokrywa namulisko gliniaste. Odchodzą z niej na północny-zachód dwa ciasne kanały krasowe oraz korytarzyk krasowy o długości 4,5 m z charakterystycznym, okopconym stropem. W przeciwnym kierunku (SE) biegnie korytarz doprowadzający po 7 m do niewielkiej salki, za którą po przejściu studzienki (głębokości 2 m) osiąga się krótki korytarzyk z gliniastym dnem stanowiący najniższy punkt jaskini. Do tego korytarzyka można również dostać się bocznym ciągiem ciasnych i błotnistych kanałów krasowych o długości 20 m, który rozpoczyna się w korytarzu łączącym salki.
Jaskinia występuje w obrębie wapieni dewońskich, które pocięte są żyłami kalcytu z barytem i galeną. Stanowi zespół pustek krasowych rozwiniętych głównie wzdłuż szczelin ciosowych o rozciągłości NW-SE.
Kopalnia i jaskinia jest okresowo wykorzystywana przez szpital jako miejsce odpływu nadmiaru wód z pobliskiej wieży ciśnień.
Jaskinia jest sucha, miejscami błotnista, bez przewiewu. Światło nie dociera do jej pustek (sięga do dna szybu). Faunę bezkręgową obiektu (kopalni i jaskini) reprezentują muchówki, pająki oraz motyle szczerbówki ksieni Scoliopteryx libatrix (L.). Podczas obserwacji w okresie 1995-96 r. stwierdzono w nim bogatą faunę nietoperzy: nocek duży Myotis myotis (Borkhausen), nocek Natterera Myotis nattereri (Kuhl), nocek rudy Myotis daubentonii (Kuhl), nocek wąsatek/nocek Brandta Myotis mystacinus (Kuhl), Myotis Brandtii (Eversmann)i gacek brunatny Plecotus auritus (L.) (Gubała 1996b).
Historia
Historia eksploracji
Do jaskini dotarli wyrobiskiem podziemnym górnicy, którzy w okresie XIV-XVII Iw. prowadzili w okolicach Chęcin poszukiwania i wydobycie galeny. W obrębie korytarzy widoczne są ślady urabiania skały przez dawnych górników. Współczesne ślady antropogeniczne reprezentują napisy na ścianach poniżej pierwszej szczeliny krasowej. W latach siedemdziesiątych obiekt był odwiedzany prawdopodobnie przez okoliczną ludność. Później wejście na dnie szybu wlotowego uległo zawaleniu. Zostało ono odgruzowane i odsłonięte w 1993 r. przez W. Detkę i A. Kaszę.
Historia dokumentacji
Jaskinię skartował A. Kasza przy współpracy P. Janaszka 28.08.1994 r. Dokumentację jaskini sporządzili 6.02.1996 r. J. Gubała i A. Kasza. Lokalizację otworu jaskini wykonał 30.11.2008 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60CSx. Zaktualizował A. Kasza w 2009 r.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.
Bibliografia
Gubała J. 1996b (nietoperze); J. Gubała, A. Kasza., Urban J. 1996 (wielkość); Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (dokumentacja, plan); Bujna E., Klauzińska M. 1997 (nietoperze); Urban J., Gubała J., Kasza A. 1997a (długość, deniwelacja wzmianka); Urban J., Gubała J., Kasza A. 1997b (ochrona wzmianka); Paszkowski M. (wzmianka).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Jan Urban | Andrzej Kasza