Drogi dojścia
Dojście prowadzi pochylnią wzdłuż południowej ściany wyrobiska do otworu Chelosiowej Jamy (widoczne z daleka metalowe drzwi we wschodniej ścianie). Stąd należy skręcić na północ a następnie na zachód idąc wzdłuż ściany kamieniołomu. Otwór jaskini zlokalizowany jest obok niewielkiego drzewka widocznego na północnej ścianie. Dojście wymaga łatwej wspinaczki, zwiedzanie bez trudności. Dostęp do jaskini możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia Regionalnego Konserwatora Przyrody w Kielcach.
Opis jaskini
Otwór jaskini jest sztuczny, owalny o szerokości 1,5 m i wysokości 1,3 m. Wprowadza do krasowego korytarza o średnicy 1 m, który po 7 m gwałtownie zakręca w prawo (tzw. Zetka) i przechodzi w niższy (wysokości 0,7 m) lecz nieco szerszy Korytarz Czyhających Mikrobów. W połowie jego długości po prawej stronie znajdują się dwa wejścia do kilkumetrowego bocznego kanału. Końcowy fragment jaskini ma formę zamulonego osadem gliniastym syfonu. Dno jaskini tworzy gliniaste namulisko.
Jaskinia występuje w obrębie gruboławicowych wapieni dewonu. Stanowi formę krasową rozwiniętą wzdłuż szczelin ciosowych. Przed rozcięciem przez eksploatację należała do systemu krasowego Chelosiowej Jamy-Jaskini Jaworznickiej.
Obiekt jest wilgotny. Światło sięga kilka metrów za otwór wejściowy. Flory nie stwierdzono. Faunę jaskini reprezentują pająki, muchówki, motyle rusałka pawik Inachis io (L.), szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix (L.), ślimaki szklarkowate (Zonitidae) oraz równonogi (Isopoda), prawdopodobnie reprezentowane przez stonogę murową Oniscus asellus L. Z kręgowców występują tu gacki szare Plecotus austriacus (Fischer) (Gubała 1996b). Na dnie napotkano dość liczne fragmenty kości kręgowców.
Jaskinia występuje w obrębie gruboławicowych wapieni dewonu. Stanowi formę krasową rozwiniętą wzdłuż szczelin ciosowych. Przed rozcięciem przez eksploatację należała do systemu krasowego Chelosiowej Jamy-Jaskini Jaworznickiej.
Obiekt jest wilgotny. Światło sięga kilka metrów za otwór wejściowy. Flory nie stwierdzono. Faunę jaskini reprezentują pająki, muchówki, motyle rusałka pawik Inachis io (L.), szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix (L.), ślimaki szklarkowate (Zonitidae) oraz równonogi (Isopoda), prawdopodobnie reprezentowane przez stonogę murową Oniscus asellus L. Z kręgowców występują tu gacki szare Plecotus austriacus (Fischer) (Gubała 1996b). Na dnie napotkano dość liczne fragmenty kości kręgowców.
Historia
Historia eksploracji
Otwór jaskini został odsłonięty podczas eksploatacji wapieni prowadzonej w kamieniołomie do 1972 r. Początkowo obiekt stanowił kilkumetrowe schronisko skalne. Swą obecną długość osiągnął dzięki pracom eksploracyjnym grotołazów ze Speleoklubu Świętokrzyskiego, które polegały na usunięciu namuliska i poszerzeniu korytarza w jego obrębie. Prace te przeprowadził w dniach 1-8.03.1992 r. zespół: A. Idzik, A. Kasprzyk, J. Kawarski, H. Kołodziejczyk, Ł. Kowalczewski, W. Krupski. Korytarz Czyhających Mikrobów osiągnęli 12.03.1992 r. A. Idzik, W. Krupski oraz K. Rytka.
Historia dokumentacji
Dokumentację jaskini sporządzili 3.03.1996 r. J. Gubała i A. Kasza. Lokalizację otworu jaskini wykonał 4.01.2009 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60CSx. Zaktualizował A. Kasza w 2009 r.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.
Bibliografia
Gubała J. 1996b (nietoperze); Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (dokumentacja, plan); Paszkowski M. 2000 (wzmianka).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Andrzej Kasza