Numer inwentarzowy: P-1.20
Gmina: Łapsze Niżne (gm. wiejska); nowotarski; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Rezerwat "Zielone Skałki”
Wysokość otworu: 600 m n.p.m.
Wystawa otworu: N
WGS84: N49.432052, E20.289693
WGS84: N49d 25.9231m, E20d 17.3816m
WGS84: N49d 25m 55.4s, E20d 17m 22.9s
UTM: Easting 448497, Northing 5475729, Zone 34
Pieniny Spiskie, Zielone Skałki .
Drogi dojścia
Schronisko znajduje się w masywie Zielonych Skałek, na WNW od skałki 626,8 m n.p.m., bezpośrednio nad charakterystycznym ryglem skalnym ograniczającym niewielką zatokę w widocznym poniżej fragmencie zbiornika zaporowego. Dojście do otworu prowadzi od zakrętu drogi w Falsztynie, ok. 1050 m polną drogą na E (obok osiedla nowych domków), a następnie w lewo (na N) przez łąkę do podnóża zalesionej skałki 626,8 m n.p.m. Po jej obejściu z lewej strony, stromo w dół, wyszukując dogodne zejście, do podstawy drugiej od góry ścianki skalnej (w pierwszej od góry ściance, nieco bardziej na E, usytuowany jest mały otwór Schroniska w Zielonych Skałach Górnego).
Opis jaskini
Schronisko powstało w czerwonych wapieniach bulastych formacji wapienia czorsztyńskiego jednostki czorsztyńskiej. Przebieg schroniska nawiązuje do powierzchni uławicenia (174/65).
Namulisko jest humusowe z gruzem wapiennym. W głębi, w niewielkiej ilości występuje naciek ze skonsolidowanego mleka wapiennego. Schronisko jest dość wilgotne i we wstępnych partiach widne.
Na dnie pod okapem rosną: paproć Cystopteris fragilis i rośliny kwiatowe - Chrysosplenium alternifolium i Urtica dioica, a ściany pokrywają glony, porosty (Lepraria sp. i in.), mchy - Gymnostomum aeruginosum, Neckera webbiana, Orthothecium intricatum, Pedinophyllum interruptum i Thamnobryum alopecurum oraz wątrobowiec Conocephalum conicum i paproć -Asplenium trichomanes.
Wewnątrz spotyka się pająki (Meta menardi) i ich kokony.
Historia
Historia dokumentacji
Inwentaryzację i pomiary Schroniska w Zielonych Skałach wykonano 27.10.1996 r. (A. Amirowicz, K. Dziubek i J. Baryła), uaktualnił J. Baryła (2009 r.).
Plan opracował A. Amirowicz.
Bibliografia
Birkenmajer K. 1952, 1968: (wzmiankuje); Mapa geologiczna pienińskiego pasa skałkowego1963 (lokalizacja).
Źródła
Baryła J. 1997 (opis inwentarzowy i plan).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Janusz Baryła
