Schronisko w Szaflarach

Schronisko tworzy jedna komora o wysokości dochodzącej do 3 m. Jest ono rozwinięte w białych wapieniach krynoidowych jednostki czorsztyńskiej. W otworze i stropie widoczne są czerwone wapienie pelityczne tytonu (Birkenmajer, 1968). Wapienie te tworzą wypełnienie żyły neptunicznej. Występujące w stropie schroniska kotły wirowe oraz brak gruboklastycznych osadów wewnętrznych świadczą o jego rozwoju w warunkach freatycznych. Nacieków brak.

 Namulisko tworzą klastyczne osady drobnoziarniste (frakcji ilasto-pylastej). Jedyne domieszki frakcji grubszych to fragmenty łodyg liliowców i namyte szczelinami ziarna łyszczyków oraz autochtoniczny gruz wapienny.

Schronisko jest dość wilgotne, a światło rozproszone dociera do jego końca.

W otworze rosną krzewy - Ribes sp. i Sambucus racemosa, paproć - Dryopteris filix-mas oraz trawa - Poa nemoralis. Na ścianach występują glony, porosty oraz mchy - Brachythecium salebrosum i B. velutinum, a na spągu za otworem - wątrobowiec Lophocolea bidentata.

Wewnątrz schroniska zwierząt nie stwierdzono.

Schronisko jest najprawdopodobniej częścią usytuowanej obok i opisanej przez Birkenmajera (1968) Jaskini w Szaflarach. Część schroniska została zniszczona w trakcie eksploatacji kamienia, a korytarz łączący go z Jaskinią w Szaflarach jest obecnie zasypany rumoszem skalnym i niemożliwy do przejścia. Z tego powodu schronisko zostało przedstawione jako osobny obiekt. 

Inwentaryzację przeprowadzili: A. Amirowicz i J. Baryła w dniu 20.11.1996 r., pomiary wykonał A. Amirowicz, uaktualnił J. Baryła (2009).
Plan opracował A. Amirowicz.

Birkenmajer K. 1968 (opis jako część jaskini w Szaflarach).

Baryła J. 1997 (opis inwentarzowy i plan)

Jerzy Grodzicki

Janusz Baryła