Drogi dojścia
Opis jaskini
Duży, podłużny otwór o szerokości ok. 10 m i wysokości do 6 m, prowadzi do obszernej komory.
Ściany i strop schroniska tworzą białe wapienie krynoidowe należące do formacji wapienia ze Smolegowej jednostki czorsztyńskiej. Rozwinięcie schroniska nawiązuje do przebiegu powierzchni międzyławicowych (190/60).
Obecny kształt schroniska jest wynikiem eksploatacji wapienia prowadzonej w nim przed utworzeniem rezerwatu (1959 r.).
Spąg tworzy glina, na której leżą oderwane od stropu bloki wapienia.
Schronisko jest widne i przez większą część roku suche, a woda kapie ze stropu tylko po intensywnych opadach (wykapki). W zimie zapewne całkowicie wymarza.
Pod okapem wejściowym, ale jeszcze w zasięgu światła bezpośredniego, występują rośliny kwiatowe: Arctium sp., Campanula sp., Dactylis glomerata, Festuca pratensis, Heracleum sphondylium, Mycelis muralis, Plantago major, Poa trivialis, Rumex sp., Salvia verticillata, Stellaria media, Taraxacum officinale iUrtica dioica.
Ściany dość obficie porastają glony, porosty i mchy - Bryoerythrophyllum recurvirostre, Encalypta streptocarpa i Tortella tortuosa; w nielicznych okazach występuje paproć Asplenium ruta-muraria.
W głębi schroniska przebywają pająki (obserwowano tylko pajęczyny).
Historia
Historia eksploracji
Schronisko jest wymienione (bez nazwy) przez Kowalskiego (1954), ale jako obiekt sztuczny nie zostało uwzględnione w inwentarzu i opisane. Ponadto jest ono wymienione w przewodniku Nyki (1995), a jego otwór został zaznaczony (sygnaturą jaskini) na Mapie geologicznej pienińskiego pasa skałkowego (Ark. 4), i na mapach w pracy Grodzińskiej (1979). Figuruje również w przewodniku geologicznym K. Birkenmajera (1979, s. 104, ryc. 35).
Historia dokumentacji
Plan opracował A. Amirowicz.